satibaldi , жаңа аватарың жараспайды. Түсі де жаман, қып-қызыл, формасы да неестественно доп-домалақ, вопшым, дәмсіз, тойыс, талғамсыз.
Ешқандай эмоциялық, экспрессиялық та арқалап тұрған жүгі жоқ. Анау аватарың Асқабақ еді, ал мынау асқабақтың суреті ғана.
Шешіп тасташы.

2011 жыл — біздің ата түлігіміз Адай жылқысының, сол арқылы ата-бабамыздың, өлкеміздің, еліміздің атын асқақтата көтеріп, әлемге әйгілеген жыл болды. Айналасы үш-ақ ай ішінде Ақбастауда өткен жергілікті жарыстан бастап Ресейдің Рязанында өткен халықаралық деңгейдегі жарыстардың барлық бас жүлдерлерін біздің арғымақтар олжалады. Ортасында Алматыда өткен халықаралық жарыс тағы бар.
Шеттен келген, комиссия құрамындағы бір ветеринар маманның:«У Вас не лошадь, а машина, нет сердца и нет легких, а стоит мотор, заводил и поехал», — деген бағасы Адай жылқысының төлқұжатындай.
P.S. Жыл басында Өмірзақ ОЗҒАНБАЙ мен Бесінбай БЕГЕНІШтің «Адай жылқысын түлеткендер» атты кітабы жарық көрді.

Бүгін Ақтөбелік алтын жігіт Маралбектің -MARCOның туған күні. Бауырым, бақытың баянды болсын!!!

Кеше Керуендегі кезекті "кворумда" керектегі кейіпкерді көзімізбен көрдік.
Ол — Teriskey. Қош келдің Астанаға!

деп сіздермен жақсы жаңалықтармен бөлісейін:

— Алматыдағы белсеңді үйлестірушіміз — Айкона блокнот пен қаламдарға тапсырыс берді. Алла қаласа, сейсенбі күні дайын болады. (Блокноттар саны шектеулі, құрылтайға ертерек келіңіздер, жетпей қалса, ренжімессіздер)

Маған да керек бір бақыт, саған да керек бір бақыт, алғанбыз оны жат біреулерге ұрлатып. Түнімен іздеп көшеден… бақытым менің өлшенген екен ау, жаным, сенсеңші. Қап-қара асфальт төселген жолменен маған келсеңші. Қап-қара тас жол — бақытың, мен сені желге шақырттым! Келсеңші енді, жақұтым… Жылай түс, жалын тағы да дегің келе ме, ұқпаймын. Күл боп, өртеніп жалынға, сосын айналып сағымға кету ғой менің бар қайғым…

Құрылтайшылар, сәлем!

«Блог құрылтай ұйымдастырушылары кім?» деген сұраққа жауабын барлығы да біледі ғой.

Білмегендерге айтып кетейін. Blogcamp ұйымдастырушылары қатысушылардың өздері.

деп бастап, негізгі 2 мәселеге тоқталып кетейін:

1-Назарбаев Университетінің қасында (екі аялдама)«Алау» деп аталатын мұз айдыны орналасқан.
Сол жердің әкімшілігімен тегін вход жайында келіссөздер жүргізіп жүрмін.
Блог құрылтайдан кейін, кешкі сағат 20.00-22.00 арасында сырғанайық десек, қанша адам барады?
Алдын-ала айтып кетеін. Олар бізге тек кіруді тегін жасай алады. (негізгі бағасы: 1500 тг)
Ал конькиді өздеріңіз алып келесіз, я болмаса, Алаудан на прокат аласыз. (1000 тг/екі сағатқа)

1. Байпақ. 2. Кебенек. 3. Киіз етік. 4. Киіз қалпақ. 5. Пима. Теріден жасалатын киімдер

Аяқ астынан он жыл бірге оқыған сыныптасы кездесіп қалды. Мектепті бітіргеннен кейін көріп тұрғаны осы. Есейіп, зор денелі еркек болыпты. Амандық-саулықтан соң, шағындау бір кафеге барып екеуі әңгімелескен. Әлі үйленбепті. Бір кездері оған ғашық болған қыздар көп еді ғой.

Очм, Ғапон деген қояншық көршім болып ед те. Стратегиялық зымырандар бұрышта қызғаныштан гептил ішіп тұратын сүрмерген аңшы болатын. Лібә, джиганмен («бытыра, картечпен тигізу оңай ғой» деп жейтін болсаңдар) алпыс-жетпіс метрдегі қамыстың басына тигізетін айуан еді. Мессиді шайтан деп жүрсіңдер ғой, ол да сондай — мылтықтың Мефистофелі.
Бір күні қораның артында мейірлене кіші дәрет сындырып тұрсам, Ғапон басын шығарып тұр өз

Кеше машинада келе жатып, радиодан Ғалым Жайлыбай деген ақынның естелігін тыңдадым. Түрлі ойлар кетті. Опшым, бөліспекшімін…
Сонымен Ғалым Жайлыбайдың естелігі…
«Бала кезімнен осы бір көрініс мықты есімде қалыпты. Ауылымызда бір ағай болды, соғыстың алдында үйленіп, содан соғысқа шақырылып, жараланып, біраз құқай көріп, елге оншақты жылдан кейін оралған еді. Сол жылдары сүйіп қосылған жары, шыдамдылықпен оның жолына қарайлаумен күтумен болды. Хош, елге оралғаннан кейін, өзі соғысқа қатысқан әлгі ағамыз оның үстіне соғыста алған контузиясы бар, мінезі жайсыздау болып келді. Бірақ, үйіндегі жары соның бір де біріне қабақ шытпай көтере білді. Оған қоса ағамыз арақ ішеді, көбіне көшеде жүреді және әлсін-әлсін талып, құлап қалатын. Құлағанда да, бірде дұрыс жерде құласа, бірде, шыны айтқанда боқтықтың да, күлдің де үстіне құлап қалған кездері болды. Сол кезде ауыл іші гу-гу өсек қаулайды, кейбір „тілеулестер“ апамызға барып, байың пәлен жерде боқ-боқ болып құлап жатыр деп айтып кетеді екен. Сонда әлгі апамыз, жалма-жан бала-шағасымен жиналып, бағанын, киізін көтеріп, күйеуінің жатқан жеріне барып, сол жатқан жерде үстіне қос тігіп, самаурын қойып, шай қайнатып, отбасымен оның есін жинауын күтіп отыратын. Ағамыз да есін жинағанда қасында жұрттың көзінен тасалап қойып, үсті-басын тазартып, өзінің оянуын күтіп, мұңайып отырған отбасын көріп, жылыұшырап, түзеліп, көпке дейін арағын да ішпей, бала-шағасымен мамыражай тірлік кешетін.»
Қарап отырсаңыз, он жыл бойы сарғайып күткенде, сүйіп қосылған адамы тағдырының талайынан мүлдем басқаша адам болып алдына келгенде, оны сол күйінде қабылдап, және оның кемшілігін бетке басатындарға дәл осылай ақылды әрекетпен жауап беруді өз басым батырлыққа баладым.
Қазіргі уақытта «сүйдім-күйдім» деп қосылып, кейін қарапайым, үйдегі мусорды шығару үшін таластың нәтижесінде ажырасып кететіндер көбейді. Сүйдің екен, қосылдың екен, ендеше бір-біріңді ардақтау да парызың болып есептелетінін ұмытпаған дұрыс секілді…