Едіге Алаң По. "Құрылтайшының өлімі".

(Жалғасы. Басы — «Редактордың өлімі»)

«Жалпы, дым жоқ».© Лао Цзы

Бүгін «Отызгазетонжурнал» холдингінің Президенті Сыпатай Ульрих ерекше көтеріңкі көңіл-күйде. Үйде жалғыз жүрсе де бөлмелердің есіктерін пафоспен ашып, салтанатпен жауып, маңғаздан-кербездене алшаңдап жүр. Тіпті атылас халатының ілгектерін ағытып тастады. Императорлардай желкілдетіп-желбіретіп жүру үшін. Үйді әрі бері кезген соң, өзінің обрызы өзіне ұнай бастады. Тіпті бір-екі рет рухани бітіріп алды.

Апартаменттегі барлық бөлмеге орнатылған «Dolby Surround-пен»TM жабдықталған
Әрі қарай

Сатыбалды Кербабаев 03 сәуір күні Астана радиосы эфирінде


Жақында ғана тұсауы кесілген қазақ тіліндегі алғашқы IT бағдарламасы «IT fm»-ның кезекті қонағы Сатыбалды Кербабаев болғалы тұр. Сейсенбі күні сағат 12-00де басталатын бағдарламада Сатыбалдыға өз сұрақтарыңызды қоя аласыздар.

Онлайн тыңдау: kazradio.kaztrk.kz/online_radio/radioastana/
Әрі қарай

"Жүрек назы"

От болған осы құштарлық
Махаббат отқа күйер ме ем
Жырлары мендік жүректің
Жаныңа жылы тиер дем
Тәңірдей жалғыз табынған
Махаббат атты кием бе ең
Ойымнан шықпай осы күн
Түсіме түнде жиі енсең
Сырлыда сұлу сезіммен
Өзіңді ғана сүйем мен
Көрмесем сені сағынып
Сарсаң бір ойға саласың
Бақытым болып бұйырған
Арманға алып барасың
Көркіңе тоймай көздерім
Жалтақта жалтақ қарасын
Асығып сені көруге
Қал сұрап сәлем беруге
Таусыпта біттім сірә мен
Шыдамымныңда шарасын
Әуреге салма тым қатты
Өзіңді сүйген жүрекпен
Жаралған қазақ баласын.
Нұрланған сенің көздерің
Мөп-мөлдір мұңсыз тұп-тұнық
Күрсінген кезің көңілдің
Жүресің солай ұмыттырып
Жалғыз қалды-ау деп жабырқап
Өзімді қатты жазғырам
Қойдым деп сені күттіріп
Жыр оқимын, кейде сыр айтам
Халімді солай ұқтырып
Алтындай арай таң нұры
Ардағым асыл аяулай
Басымнан кешкен сезмнiң
Алам ба барын баяндай
Көргенде көңіл сырларым
Айтыпта қоям аянбай
Өзіңе жие асығам
Қуана құшақ жаярдай
Жүрегіңде болса бір сезім
Әрі қарай

"Шабыт шақыру"

Шикі шаттық басымда базар қайғым
Сырқатсыз сұрап алған ажалдайын
Жан айқайын жүректің жандандырып
Тыңдаушыға тірі өлең жаза алмаймын
Замана айтпас зарын салыпты ойға
«Елім дер-ер» болмаса, халық қайда
Тістенген тіршіліктің мұқтаждығын
Ақтарар ақ маржан сөз шабыт қайда
Саясат па сұғанақ сақтандырған
Дауа жоқ дағдарысқа қалтаны ұрған
Көз көрген көріністі ақтаратын
Қара сия қаламым қаңтарылған
Сырын қалай көңілдің ақтарамын
Айырар екі арасын ақ-қараның
Ақтығында аянбас дос көңілдей
Кіршіксіз алдымдасың ақ парағым
Қыран сауал ой көгінде қалықтай ма
Бұл заман барар бізді алып қайда
Ақиқатым түншығып ақша сөйлеп
Қайран көңіл қайғыдан қамықпай ма
Ширатылған бар шығар шыдам шегі
Шақырайын қайдасың шабыт қайда
Әрі қарай

" Туған тіл тұғырлы бол"

Бұл күндер жүргені бір күйім келмей
Көңілде сұрау белгі иілгендей
Отанында орақ тілі мылқауланып
Қалармысың қазақтың бір сыйын көрмей

Шаттағың мен қайғыңмен көңілдегі
Жетелеген жанталас өмір легі
Сынықтан сылтау тапқан сайқал заман
Шырт-шырт сынып шындықтың шеміршегі

Төрелер туған тілін жетім деген
Шындығым — ол шараны шетінеген
Өзекті жарып шыққан шын үніммен
Ана тіл, ана тіл деп өкір ем

Жүректің тұрсадағы маздап үні
Тұтқын ба едің тұғырсыз қазақ тіл
Тіл үшін тағдырында құрбан қылар
Бақытты екен авардың Ғамзатовы

Жиырма жыл тәуелсіздік ту ұстадың
Жаратым кез жетті ғой қылыш қабын
Бірлігіңді ұйыған қалар сақтап
Бір тілде түсінісіп ұғысқаның

Өресіздік тарылып өрісіңде
Ойран сап өз жауың өз ішінде
Тілім деп толғанбайтын тоң мойындар
Жандарын ауыртпайды ел үшінде

Датым бар орыс ойлы ұлығыңа
Шын үнің шықсын қаннан суырыла
Қап түбінде көп жатқан алдаспан тіл
Қонғайсың хан тағындай тұғырыңа.
Әрі қарай

Едіге Алаң По. "Редактордың өлімі"

(Жалғасы. Басы — «Журналистің өлімі»)

«Оқитын дым жоқ». ©Akzere



Сурет Gloom82 деген атпен танымал Антон Семеновтікі.

"… Жұрт танитын басылымды басқару оңай деп пе едің? Қит етсе қытымырланып бір жағыңнан меншік иесі, ә десең құқығын айтып екінші жағыңнан журналистері шыға келеді. Күні кеше тәжірибеден өту үшін деп келген күшік-журналистің қатесі үшін де сен жауаптысың. Жоооқ, оңай емес..."

Аумағы ат шаптырым кеңсенің алып терезесінен көшеге қарап отырған бас редактордың жалғыз қалғандағы әдеті еді бұл. Әлдебір өзі тауып алған ішкі серігімен әжептеуір уақыт әңгіме-дүкен құрып кететіні бар-ды.
Әрі қарай

"Күз демі"

Айыбым көп алдыңда,
Кеше алмайсың білем мен.
Өзіңсіз жалыз қалдым ба,
Қабақта қайғы түнерген.

Көңілде тұнған көктемдей,
Жанардан кетті елесің.
Жазғырмай мені, кектенбей,
Түсіме күліп енесің.

Алтындай нұрлы сөніп күн,
Аспанда жұлдыз қаптайды.
Сынық бір сезім, сеніп мұң,
Алдамшы арман бақ- қайғы.

Есіңде болар сол бір күн
Жүзіңді көрдім соңғы рет.
Күрсінген сайын тәтті мұң,
Көзіңнен тамды мөлдіреп.

Өкініш болар сол шақтай,
Көңілім бұлтқа көміліп
Мөлдіреп тамды моншақтай
Аспанда тұрды егіліп

Жуынып жасқа жанбырға
Ақ жүзің айдай толықсып
Лағынет айтып тағдырға
Қоштастық бізде қол қысып

Жазғандай уақыт жараны
Ағылып күндер тізбегі
Көңілім қайғы қаралы
Жауратар жалғыз күз демi
Әрі қарай

Мұқияттылық

Университет кітапханасы:
— Кешіріңіз, сізден ксерить етсе бола ма?
— Ия, болады. Әкел, тек бір бет па?
— Ия!

Көшірме аппаратынан өткізіп берді де, маған қарап кітапханашы:
— Мә, мен байқамай (мен іштей: байқамай?) черновикке өткізіп қойыппын, бола ма?
— Жарайды, бола берсін. Қанша беруім керек?
— Он теңге (мен: черновик? он теңге?)
Әрі қарай