Жә, тақырыпты көріп жерден жеті қоян тапты екен деп ойлап қалмаңыз. Аздап қатысы бар алайда. Астанаға келгелі алғаш рет уикэндте ешқайда шықпай үйде жатып кітап оқыдым. Бары осы. Әуелі Эдгар Поның «Алтын қоңызын» қайтара бір оқып шығуды мақсат еттім. Бұрын да оқыған кітабым ғой. Зырылдатып отырғанмын. Тек, бір тұсқа келгенде аздап күмілжіп қалдым. Осыдан бірнеше жыл бұрын Мағауиннің «Жармағын» оқып шыққан едім. Сол кезде оқиға желісі сондай таныс көрінді. Әңгіменің ортасына жетпей жатып-ақ, соңында екеуі бір адам болатынын сездім. Алайда, неге екенін, қалай оны білгенімді түсіне алмай қойдым. Дежа-вью. Поны оқып отырғанда тура осындай сезімде болым. Себебі, оның Вильям Вильсон әңгімесі «Жармақтан» айнымайды ғой. Жоооқ, «Жармақтың» желісі «Вильям Вильсоннан» алынған екен. Екеуінде де бір адамның екі бейнесі. Сөзбе-сөз көшірілмегені анық. Ал, желісінің, идеяның Подан алынғаны айқын. Бұнымен жазушыны айыптағым келіп отырғаны шамалы. Мен үшін таңқаларлық болғандықтан бөлісе кетуді жөн көрдім. П.С. Сондай-ақ, уикэндімнің арқасында Ронюскэ Мұртазаның шығу тегінен біраз хабардар болдым.

Son Pascal — Қазақстандағы Италиядан келген сазгер, әнші және саяхатшы. Бұл әнші «aTunes-2011» жобасының финалисі болып Қазақстанда өзінің шығармашылығын одан әрі жалғастырып жатыр. Әндері жартылай қазақша жартылай ағылшынша болсада, маған қатты ұнады. Бір естігеннен ән құлағымнан кетер емес. Қайталап айтқың келе береді. Әсіресе «Көзімнің қарасы» деген өлеңді өте керемет орындаған. Және «You should speak kazaksha'' жаңа заманғы жақсы ән деп ойлаймын. Қай әнші болсын қазақша әндерді жаңарта берсе, тарсылдақ шетел әндерінен гөрі осы өзіміздің әндерді көп тындаған болар едік.