Веб-редактор керек.



Қоғамдық бірлестік сайтына редактор керек. Сайт екі тілде жүргізіледі, басымдық орыс тіліндегі сайтқа беріледі.

Қасиетті Рамазан айының белортасынан асып, аяқталуға жақын күндер қалды, Аллаға шүкір. Міне, осы Рамазан айымен сүйіншілеп келетін, ұлттық дәстүріміз болып табылатын «Жарапазан» жайында аз-кем пікірімді білдіргім келіп тұр. Жарапазанды біз бала кезімізде қалай айтушы едік, қазір бұл үрдістің қоғамымыздағы орны мен рөлі қандай деген сұрақтардың төңірегіне шолу жасасақ. Еміс-еміс есімде, мектеп қабырғасында оқып жүргенімізде, (ол уақытта Рамазан айы қыс мезгіліне түсетін) бізде барлық балалар сияқты топ-топ болып Жарапазан айтатынбыз. Және бір айтқан үйге екінші рет айтпаймыз деген принцип болатын. Ол кезде шыны керек Жарапазанды ақша тауып, оған тәтті-пәтті сатып алып жегенге мәз болатынбыз. Бірақ, түбіне түсіп, беталды үйді-үйді аралап кете бермейтінбіз. Бертін келе, мектепті бітіріп, қалаға оқуға түсіп, қаланың да күйбең тіршілігіне бейімделе бастадық. Рамазан айы келіп, қаладағы жарапазан айту үрдісін көріп, аздап таңырқаған жағдайым бар. Әлі есімде, 2 курста оқып жүрген кезіміз, жігіт болып қыздарды кездесуге шақырып, саябақта аралап жүргенбіз.

Не жетпей жүр?

Ескерту: Бұл оқиға көбәрібтен тұрады. Сондықтан екі партқа бөліп отырмын. Тек шыдамдылық танытсаңыз бұл сіз үшін қызық болады деп ойлаймын. Ал кеттік.

Ертең, ертең, ертең… Біз білген бұрындары таныс болған бір қатарласың сенен дәулеті мен білімімен қоғамдағы орнымен асып жатса, ішің күйіп тұз жалайтын жағдай әркімнің басынан өткен болар. Кезінде академияны, болмаса универді қызыл дипломға аяқтап, кеудеңе нан піскендей етіп оны ауылдағы ағайын туған көзге көрінетін жерге қойып, үйге көрші қолаң жинала қалса, көрдің бе? менің балам қызыл дипломға бітірді деп мақтанады ау кеп тұрып. Ойлап қарасам сол дипломның өмірде пайдасы түкке тұрғысыз. Сен қартайып, тісің түсіп, шашың ағарғанда сандықтың түбінде жататын құжат қой ол. Ал өмірде өз орның табу тек өзіңе байланысты. Пысықтығың, көрегендігің бұл орайда үлкн рөл ойнайды. Артымнан ерген егіз сіңлілерім бар. Екеуінің музыкалық дарыны мықты. Өнер колледжінде оқып жүргендерінде алғашқы курста ақ, ұстаздарының Бетховеннің бір туындысын ертеңіне сабақ арасындағы үзілістердің бірінде екеуі еш қиналмастан ойнап отырғандығын осы күнге дейін мұғалімдері таңданыспен айтып отырады. Бірі вокал, бірі оркестр дирижеріне оқыды. Алматыға арман қуып консерваториға түсеміз деген болатын. Бірақ бірінің бағы жанды да, бірі оқуға түсе алмай үйге басы салбырап үйге келді. Бұл рет емес, бірнеше мәрте қайталанды. Бүгіндері сіңлімнің біреуі Құрманғазы атындағы жоғары оқу орнында опера мамандығы бойынша 3 курста оқып жатса, біреуі міне 3-інші жыл қатарынан діттеген мақсатына қолын жеткізе алмай жүр. Бірақ сол үш жыл ішінде мектепте музыка пәнінен сабақ беріп, тіпті бір шәкірті республикалық байқаудан 2-інші орын алып келгені ол үшін мақтаныш боларлықтай. Бірақ сол әттеген-ай диплом жоқ. Міне Алматы поезынан кеше түсті. Ойы алыста, еңсесі түскен сіңліме дипломның қай түрі болмасын маңызды емес. Ең бастысы тәжіриби керек. Ал сен ұстазсың. Жас та болсаң қолыңнан іс келетінің көрсете алдың деп сан мәрте қайталап айтсам да, жүрегінде қайнап жатқан от сөнбеді. Ертең ақ бұл сіңлім үшін де жарқырап алдынан күн шығатынын мен білемін. Себебі өмір ақ қызыл жолақтардан тұрады емес пе? Ол үшін барынша ерінбеу керек. Еріншектік орға жығады. Өз — өзімді де ерінбе, ерінбе, ерінбе деп қамышалап келе жатсам да, көкжиектен ертең, ертең, ертең… деп қиқулаған қоңыр қаз көріне береді, көріне береді…

Жамбыл облысы, Жамбыл ауданы, Айша бибі селолық округіне қарасты (Сол кезде Бахтияр Артаев әкім ед) 140-150 шақты үйі бар, Қаратау бөлімшесі «Тұрар Рысқұлов» орта мектебінде білім алдым. Бастауыш сыныптағы кезім онша есімде жоқ. Әйтеуір Жәриякүл әпкидің (класс жетекші) қолындағы дәу (нән, үлкен) сақинасы бәріміздің есімізде. Тағы, үйдегілердің айтуы бойынша «Кән, біздің Жәпөк өлең айтат» десе, атып тұрып сайрай берген екем. Ишо индиский киіндіріп билетіп қоятын болған. (Кейін соны есейген сайын бетіме басып) Содан 4 жыл оқып бастауышпен қоштастым. Солай 5,6,7-ші сынып өте берді.

Аудандық жарыстардың бәріне қатысатын, мектепте 3-4 әқ бала болды. Сол тізімде мен де бар едім. Менікі енді ән жағынан. "Әнші балапан", «Боз торғай», «Абай оқулары» сияқты байқаулардың табалдырығын тоздырдым. Бірде 8-сынып оқып жүргенiмде Аудандық «Абай оқулары» байқауында, Абай атамыздың «Сегiз аяқ» әнiн домбырамен орындап «1-орын» алдым! Айтпақшы, өткенде Домбыра Partyде Marco мырза сол «Сегіз аяқты» айтып берші дегенде, сөзі мен әнін ұмытыңқырап айта алмай ұйялғаным бар ет.) Ал жаңағы «Бас жүлденi» бip мектеп директорының баласы алды. Жыладым сол кезде. Менi бip дипломмен қуантты, оған диплом мен DVD және Облыстық «Абай оқулары» байқауына жолдама бердi. Сол бала кайда екен казip?! Әлде сол атақты көтере алмай iшiп кеттi ме екен, а! Проста iшiң ашит та е!…

Марко ұялтқан кез

Адам бойында 5 литрдей қан болады екен. Осы мөлшердің жартысы ғана денені қоректендіруге жұмыс жасайды, ал қалғаны «резервте» тұрады екен. Резервте тұрған дүниенің сиқы келісті болмайды ғой. Тұрған қан ұйып, қою тартады екен. Жүрекке артық жұмыс жасау осылай басталады.

Кіргеніме көп болмады, ысырып үлгерді бұл қасқалар! Әншілер де көтере алмайтын шығар мындай минустарды. Қаламының сиясы таусылған ақын құсап, пікір де жаза алмай қалдық. Қит етсе, минус! Сынақтарыңыз ауыр екен. Неде боса төземіз ғо. Бірақ үндемей отыра алмайт кем. Қасқырлардың арасына бір жілік ет тастағандай боп қалдым ғо. Қашанғы созлат кен?!..

Дубайдан, сирияның тумасы жетекші Мұхаммед Махир Хадри: «Бұл өте ғажап, керемет дүние!» — дейді. Алтыншы онжылдықта оған Құранды кестелеп тігу ойына келеді.