Мен қазақ қыздарына қайран қалам,
Жанары жаны жаздай жайраңдаған.
Қыз өссе-елдің көркі-деген сөзді,
Қапысыз қалай айтқан қайран бабам.

Намысын бермеу үшін жатқа қолдан,
Арулар аз болды ма атқа қонған.
Көңілде қалған сыз бар өткен күннен,
Өмірде қалған із бар Ақтабаннан.

Тура сегізінші март тақағанда мен қыздар жайлы емес, бүйректен сирақ шығарып, ұлдар жайлы сөз қозғағым келіп отырғаны. Себеп… Анау айтқандай себебі жоқ. Тек осы сайттағы "Әйелдің орнында болып көру" атты пост(видеосын көргем жоқ бірақ. дұрысы, көрілмеді) пен осы жақында masa.kz-дан оқыған "Әйелдер еркек болуды армандай ма?" деген сыңайдағы жазбаны оқыған соң ойды ой түрткілегені.

Мына тамаша әнді тыңдап отырған едім. Қызғып клипін іздеп көрген едім, Ютубтен бірақ шықтым. Сонда клипі тасталынған екен, Клип ортасында Массаған сайты туралы сөзді құлағым шалды. Сосын не көрдім дейсіздер ғой: Ол заманда, бұл заман клиптағы ағамыз сайтта іздеу арқылы қыздармен танысып, хат алмасып отыр. Ой отырып бір күлдім ғой. Клип режисёрі сол сайттағы Чатқа кірме деп нұсқау берген секілді. Клипті де сәл шындыққа ұқсатса болар еді, сондай бір әттең дегізер кемшілігі бар екен… Былай тамаша ән! )))

Ақан Сатаевтің түсірген Ликвидатор киносы, Рэкетир киносын басып озатын секілді. Мына қысқа үзіндісін көріп, осы киноны тезірек көруге деген ынтам одан да арта түсті. Соңғы 1-2 жылда енді-енді кино түсіруде жылжу байқалып келе жатыр.

Өткенде университет буклетінің материалдарын беріп құтылдым деп едім ғой. Бүгін соны типография басып берді. Ал мынау мен берген суреттер:

ық-ық...

Дәруіш жері мұндай әділ биді білмепті. Оның әділдігі сонша, Больцман биіміз үш рет үкімін шығарып, үш рет темір тордың ар жағына барып келген Шымберген

Неке куәлігін кеше алдым. Тойым қазанда болып еді ғой.

Жалпы негізгі қалыптасқан дәстүр былай ғой: Некеге тұрушылар тойдан бір ай бұрын неке сарайына барады. Алдын ала жазылып, тойдың күнін тіркетіп кетеді. Сосын той күні қыдырып жүріп, неке сарайына бас сұғады.

Ал біздің ауылда неке сарайы жоқ. Қалаға тіркелейін десем, қаладан 300 км алыстамыз. Қаладан ауылға жеткенше 4-5 сағат уақыт кетеді. Сондықтан некені тек формалды, тойдан кейін тіркетуге бел будық. Тойдан кейін ауылдағы әкімшіліктің әділет бөлімшесіне/кабинетіне барып тіркелдік. Тіркелдік те Алматыға кетіп қалдық. Бір айдан кейін хабарласты. Бірақ, бізде еңбек демалысы бітіп, жұмысқа кірісіп кеткенбіз. Бара алмадық. Ортаға ағайын-туманы салып, нотариалды келісім арқылы алмақ болғанбыз. Бірақ оларға әділетті қызметкерлер бермепті.

Енді өзіміз барамыз деп жиналып жүргенде 1 ай уақыт өтіп кетті. Куәлікті аз күннің ішінде алуға келмесе, ол күшін жояды екен. Сөйтіп зайып алым шығып жүргенде, жұмыстас қат… әйел нотариуста танысы бар екенін айтты. Ол прәпіскісіз Алматыдан алып беруге көмектесе алады екен. Сөйтіп онымен жолығып, 2 апта өткенде әрең дегенде шаруаны реттеп, парасын беріп құжаттарымды рәсімдеуге жібердім. 4 наурызда дайын болады деді.

4 наурызда кемпірімді ілестіріп алып, Жетісу ауданының АХАЖ бөліміне барып алдым. Әбілдің, бұл күнге де қол жеткізетін күн бар екен ғой деп ойладым, көк куәлікті қолға ұстап тұрып. Міне, енді мен де заңды некедемін.

ПыСы. Жұмыстан үйленгендерге ақшалай материалдық жәрдем беріледі. :)