Қызды болдым, ағайын!

Отызға келген жасымда күтпеген жерден шеше болып жатқан жайым бар.
Әне босанады, міне босанады деп, түнде дәретханаға жалғыз жібермей, күндіз үйде жалғыз қалдырмай, аңдып отырған сіңлімнің толғағы 6 шілдеге қараған түні сағат 12-30 басталмасы бар ма. Ақыры жүрді ғой, тұңғышының туған күні, жетісіне дейін бір-ақ барсын деп жүр едік. Болмады. Жедел жәрдем шақырып, пакеттерін көтеріп кеттік.
Алматыдағы жаңа перинаталдық орталыққа апарды.
Соңғы екі жылда әйел босандырудың да заңдары өзгеріпті. Толғатқан әйелдің қасына патрнер болып кіру үшін, жеке куәлігіңнің көшірмесін өткізуің керек екен. Біз перзентханаға жеткен мен осы хабарды білгенімнің арасында бір жарым сағат өткен. Түнгі екіде атамның басының ксероксы ма? «Твои проблемы, көшірмесің бермесең, кірмейсің». Үйге ініме қоңырау шалып, үйде жатқан бір көшірмені таксилетіп алдырдым.Одан бір кезде «памперс для взрослых киіп алсын, су кетіп жатыр» дейді. Гагариннің бойында түнгі сағат үште, қиғаштай асып алған сумкамның іші толған ақша, памперс іздеп қаңғыдым.
ТОлғатқан әйелдің қасында партнер болғанның не қиындығы бар екенін енді түсіндім. Дәрігерлер «толғақ — физиологиялық процесс» деп, араласпай, тек қадағалап, белгілі бір уақыт аралығында бір қарап кетеді. Жаны қысылған әйел дәрігерлер қасымнан шықпай отырса дейді.Сөйтіп, қасындағы адамға «дәрігерді шақыршы, дәрігерді шақыршы» дей береді. Ол дәрігер келмейтінін, келсе де, толғақ әлі піспегенін айтып, кетіп қалатынын біліп тұрсаң да, амал жоқ, постқа барып, акушерканы шақырасың. Олар келмейді, әрине. ТОлғатқан әйел ренжиді.
Осы жолы сіңлімнің жолы болды. Толғағы жиілей бастағанда босандыратын акушерка келді. Бірден таныдым. Менің үлкен ұлым мен қызымды туғызып алып, кіндігін кескен Айнаш деген акушерка. Мінезі жақсы, сабырлы, босанған әйелдің асты-үстіне түсіп, бір дауыс көтеріп, жекімейтін адам екенін жақсы білем. Ішімнен жақсыға жорыдым. Ол келгенге дейін «кімнің қалтасына ақша салып, аузын алып, қолын майлап қойсам екен» деп жүргем, содан кейін көңілім орнына түсті. Оған алдын ала берудің қажеті жоқ. былай да жақсы қарайды. Тек босандырғаннан кейін, "қолыңыз жеңіл болсын" деп, қалтасына сүйіншісін салдым. Сөйтіп, әлдеқандай күн болады деп, 60 мың ақша алып щыққан мен, 10 мыңмен құтылдым.
Толғатқан әйелдің қасында біреу болса, толғақ бөлінеді дегенді бірнеше рет естігем. Рас екен. Сіздерге өтірік, маған шын, ана қыздың толғағы пісе бастаған кезде, менің де белім ашып, шымырлап ауыра бастады. Толғақтың не екенін ұмытып қалған екем, біраз есіме түсірдім.
Сөйтіп, әйтеуір босандық. Ағыл-тегіл жылап тұрсам, дәрігерлер маған күледі. Бірге туған бауырыңның жаны қиналғаны батады екен, жаны аман қалып, бөпесін қолына алғанына қуанғаннан өзімді тежей алмадым.
Бөпені өлшеп, жөргектеп, төсегіне жатқызып кеткен соң, «бісміллә» деп қолыма алдым. Іші-бауырым езіліп, біртүрлі болдым да қалдым. Өз балаларымды ұстағанда дәл солай болған шығармын. Сол сәтте қажет болса, омырауымнан сүт шығар ма еді… Шешім де сол сәтте келді. Ол енді менің қызым болады.
Күйеу балаға қоңырау шалып, сүйінші сұрадым. «Атын кім қоймақшысың?» «Зерделі» «Келіншегіңнің белін ұстаған еңбегім бар ғой, маған бір әрпін бер». «Мақұл».
Сөйтіп, енді менің Зерделім деген қызым бар.
Үлкен қызы апасыныкі, кішісі менікі, сіңлім енді, амал жоқ, толғақ қысқанда «енді тумайм» деп қанша айқайласа да, өздерін тағы бір бала туатын болды.