Есі дұрыс еркек бір әйелмен елу жыл тұра ма?
Арқада қара сөздің майын ішкен Рамазан Сәттібаев деген азамат бар. Жиын-тойда айтқан әр сөзі мәтелге айналып, жүрген жерінде елді қыран-топан қылып жүреді. Тоғыз қыздан кейін аңсатып дүниеге келген Рамазан әкесімен құрдастарша қалжыңдасады дейді. Әкесін: “Сенің әйеліңнен менің әйелім жас, көрікті”,-деп шамдандырады екен. Сол Рамазанның әкесі мен шешесінің қосылғанына 50 жыл толыпты. Рамазан бір тойдың көркін қыздырып жатса, оның әйеліне қайынапалары қоңырау шалып, “Қайда жүрсіңдер, әке-шешеміздің қосылғанына 50 жыл толды, атап өтпейміз бе, ақылдаспаймыз ба”,-деп бас салып ұрса жөнеліпті. Әйелінің қабағы түсіп, Рамазанға: “Тойға өзің бара бермедің бе, мен сөз естіп жатырмын. Атам мен енемнің қосылғанына 50 жыл бопты. Маған айтсаң болатын еді ғой”,-деп реніш білдіреді. Сонда Рамазан телефонды ала сап, әкесіне қоңырау шалады. “Әке мынауың ұят болды ғой, елге не бетімді айтам, мені жерге қараттың ғой”,-деп зарлап қоя береді Рамазан. “Ойбай ау, не болды, сонша?”,-демей ме әкесі. “Есі дұрыс еркек бір әйелмен 50 жыл тұра ма?”-деген екен Рамазан. “Құрығыр!”-деп әкесі телефонды тастай салыпты.
«деппін», «деген екенмін» деп өз әзілін айтатындар одан бетер аянышты.
Ақыры тәуекелге бел буып газетке жариялаған соң расында «жыртқан» болар екен деп оқисың… «Жепсің!» дейсің сосын
Қолыңызды әкеліңізші! Әйтпесе мұндайды екінің бірі көтере алмайды, келесісін ойлау былай тұрсын, бүгінгі жазғанын өшіріп тастайтындарымыз да табылады.
— Еее Сақи, мені қарызға көміп едің, енді мен сені көмейін деп жатырм — деді.
«Лібә Рза, айтпайтының жоқ шешесс» деп сол жерде құлақ-шекеден біржола кетіп, бүкіл бейітті басымызға көтеріп жамырап күлдік.
Бірақ тек сөзіне емес. Біз Рзаны да, марқұмды да, екеуінің қарым қатынасын, сөзінің контексін жақсы білеміз. Оның үстіне айтқан кездегі баз кеше сөйлеуі, қуақылануы және бар.
Осы сөз ел арасында жүр мысалы. Бірақ Рзаны танитын адамдарға ғана айтамыз.
Ал енді осындай жекелеген шытпақтарды Республика деңгейіне сол қалпында жеткізем деу ақымақтық. Мұндай картоптар әр үйде күнде жарылып жатады. «Жегенекен» дейтіндерді құрастырушылар қашан түсінер екен осыны. Мергенбайларыңды он орап алатын алқаштар есік алдында күнде жүр нақ. Оқымайм епті.
Ал енді жолай тисе-терекке деп, ҰҚК, ТЖМ-ге жаза салатынымды былай да сезіп отырсыз.
Жалпы тумысынан тентектеу адамдар болады ғой, мейлі он жерден дөрекі сөйлесе де өзіне жарасып тұратын… Біздің көрші әжей сонда кісі…
Біреудің өзіме бұйыра сөйлегенін жақтырмайтын жаман әдетім бар. қырсығып қаламын.
Очм, 1991 жыл, ақша ауысқалы жатыр. Сберкассаның алды қырғын, төбелес. Епті, бәрінен бұрын Тілек ерте келіп, кассаның аузында нөмір бірінші болып тұрып алыпты! «Алқаш, алқаш дейміз, ақша дегенде ананы қара: бұның да жиған-тергені бар екен» деп, жұрт гу-гу өсек айтып тұрады. «Бұған енді арақ берсем бе!» деп тісін қайрап тұрады кейбіреулері қызғаныштан.
Тілек болса, менттерге жармасып, кассирмен жағаласып, айқайласып, белсенділігінен енді адам шошиды. Ақыры коммерсант Әбу шыдамай:
— Тәке, дым жоқтан басқа түк айтпайсың, асар істетіп сарайыңды салып беріп едік мүсіркеп. Лібә, жаның ышқынғанына қарағанда, банкке жинай бергенсің ғой жетім қызың мен өзіңнің аузыңнан жырып? — дейді.
— Не шаруаң бар епті, — дейді Тілек, — жинасақ — жинадық та, біз не, адам емеспіз бе? — дейді.
Сүйтіп тұрғанда қолынан сберкнижкасы түсіп кетеді. Біреу жедел көтеріп алып, ішін қараса — Тілектің шотында тура 250 сом бар екен!
«Тап шешеңң Тілек, өзім де әй қайдам деп едім-ау!» деп, Әбу өз қалтасынан топан ақшадан Тілекке 20 мың сом ұстатып, көттен бір теуіп қуып жіберіпті.
250 сомға 50 тиын алар еді))
(1 теңге-500 рубль болғаны есімде)