Блоггер екеніңізді айтасыз ба?
Менің жақындарымның ішінен менің блоггер екенімді ешкім білмейді екен. Әрине, интернеттегі достарымды айтпағанда (оның өзінде де осы блог арқылы танысқан). Интернеттен алшақ құрбыларыма блогымның сілтемесін беріп көрдім бастапқыда, ашып көрді ма, көрмеді ма, әйтеуір қызығушылығын танытпады. Содан кейін тағы бір танысқан адамдарға сілтемесін берген уақытта да, ләм-мим демейді, сөйтіп осы сілтемені беруден де, айтудан да қалдым. Жалпы біреудің бірдемені маған «навязывать» еткенін жек көрем, сосын өзім де солай жасамауға тырысамын. Жазғым келді, жаздым. Жазғым келмей, ерініп кеткенде, оқырмандарым неге жазбай кеттің деген сөзінен-ақ шабыт алып, 2-3 адам болсын, әйтеуір біреумен ойымды бөлісейінші деп жазып жүрмін.
Үйде ата-анам, бауырларыммен тұратындықтан интернет қауымымен көрісуге кетерде не айтарымды да білмей дал болатынмын басында. Кейін анама шет жағасын айтқан болдым, олар да шет жағасын түсінгендей болды. Бірақ интернетті ашып, «осы менің блогым, күшті ма?» деп айтуға батылым жетпейді )) Блогты да тек жұмыста жазамын, модерацияны да жұмысқа келіп жасаймын. Қазақ блоггерлерін де жұмыста оқимын. Үйде тек видео қараумен өтеді көбіне.
Бір күні үйге келіп, компьютер тұрған жаққа барсам, інім менің блогымды ашып, оқып отыр. Ұялып кеттім, бірдеме айтайын десем, аузыма сөз түсер емес. Әлі күнге дейін осы қырымнан танымайды олар. Таныса бір сюрприз болатын шығар, не шимай-шатпақ жазып жүрсің деп прикол да ұстап тастар ))
Ол кезде әкемнің көзі тірі, шешем екеуі қонақтап Атырауға келіп еді. Қаланың қақ ортасында, облыс әкімдігіне қарама-қарсы жерде тоғыз қабатты алып кешендегі кеңсеме алып келдім. Жұмыс орнымды көріп қайтыңыздар деп. Компьютерді қостым. Ол кезде блогым жоқ, «Керекинфоның» нағыз ерлеп тұрған кезі еді. Сондағы айтыс-думандағы жазғандарымды оқып мәре-сәре болғаны бар-ды. Сонда қалай, әрқайсың әр қалада отырып айтыса бересіңдер ме деп таңырқағандары есімде қапты.
Шешем кейде баяғының сарқыты деп бірер-жарым әңгіме, бір жерде айтылған ұрымтал сөз есіне түссе, түртіп ала салшы, ана интернетіңе жаза саласың дейді. Блогта сол сарынмен үш-төрт жазба түсіп еді.
)))))))))))))))))))))))
Оқитын дым жоқ © Ақзере
Солай маған кластас достарымның бірі «сен осы интернетте сайты бар деп естідім, агентке аз шығасың ғой»- дейд.
Агентті сендер ойнай беріңдер, бізден қалған ойыншық қой — деп қоям өзімше.
Отырыстарда Сатыбалды мен Ерлан Оспанның шығармашылығынан өліп талып, бүкіл әртістік өнерімді салып бір адамның театрын қойып жатсам, ондай күрделі әзілге талғамы қалыптаспаған ба, әлде менің әртістік талантым нөл ме, әйтеуір бір досымнан басқа ешкім күлмейд. Ол досым керісінше, тағы айтшы деп зайыбымды алады.
Әзірге дейінгі менің орындауымдағы Сатыбалдының ең күлкілі әңгімелесі, "Әлем хұйлық хертегілері" тобынан шыққандары.
Бір бешірде, А Сан мен Ү Сен туралы Корей хұйлық ертегісін айтып бергенімде масакңдау публика браволатқаны бар. Сонда бірнеше кісіге Сатыбалдының адресін бергем.
Үйдегі студент іні-сіңілдерім біледі, пікірлерін айтып тұарады. Бірақ інім оқыса қатты қысыламын, все таки ер бала болғасын басқаша ойлап қалмаса екен деп тұрам…
Ең құрметті оқырманым мамам еді, оқып алғаннан кейін комментарийлерін айтып отыратын, жазбай кетсем жаз деп отырар еді.
оның үстіне қазір әке-шешем үйдегі ғаламторды өшіріп тастаған :(