Басталды менің ауруым тағы да… Бүгін футбол. Менің «Ақтөбем» Еуропа лигасында Венгрияның «Кечкемет» командасымен ойнайды. Әрине, біздің ТВ ол ойынды көрсетпейді, ақша жоқ, техника жоқ сгин. www.livetv.ru сайты аман болсын, интернет арқылы көремін ойынды.

Менде осындай маңызды футбол болатын күндері ауруым басталады. Күні бойы барлық жұмыстар жайына қалады. Тек осы футболды ойлаумен боламын. Ойын басталады ауру асқына бастайды, айналаңдағы бәріне жының келеді, ешкіммен сөйлескің келмейді. Ойын бітеді, ұтасың немесе ұтыласың. Қуанасың немесе боқтайсың. Сосын бір темекі, сок, ұйқы. Ертеңіне түк болмағандай өмір қайтадан жалғасады…

Nagasaki Peace Park Жапонияның Нагасаки қаласында орналасқан, Екінші Дүниежүзілік Соғыс кезінде 1945 жылдың 9-тамызында қалада болған атом бомбасының жарылысына ескерткіш ретінде ашылған.

Тарихы
Парк 1955 жылы жарылыстың эпицентріне жақын жерден салынған, Ураками шіркеуінің қалдықтарын әлі де көруге болады. Бұл шіркеу кезінде Шығыс Азияда ең үлкен шіркеу болып саналған екен. Парктің солтүстік шетінде Нагасаки префектурасының мүсіншісі Seibou Kitamura жасаған биіктігі 10 метр Бейбітшілік Статуясы орналасқан.

20-25 жастағы қыздар — футбол добына ұқсайды, соңынан 22 адам жүгіреді.
25-30 жастағы қыздар — баскетбол добына ұқсайды, соңынан 10 адам жүгіреді.
30-35 жастағы қыздар — теннис добына ұқсайды, соңынан 2 адам жүгіреді.
40-тан асқандар зеңбірек добына ұқсайды, бір рет атылса жұрттың бәрі қаша жөнеледі.

Идея менікі емес алдын ала айтайын, ұрланған, аударылған.

Залтан Дени, Югославия мен NATO соғысының кейіпкері, полковник. Енесстің атағы – «F 117 Stealth» «көрінбейтін» ұшағын атып түсірумен шықты! Оны қалай жүзеге асырды? Қазақтар құсап, өз сұхбатымызда өзіміз сөйлеп қана қоймай, Залтанның өзіне де сөз берсек:

кеше базарға барып қарбыз сатып алып, оны жедік. дәмді екен қарбыздар. шопақтары қап қара. шопақтарын да жедік. бұрын шопақтарын жемейтінмін. іште қап кетіп, қарбыз болып шығады деп қорқытатын ағам. қазір ағам ауылда болған соң шопақтарын қорықпай жей бердім. енді ол кезде кішкентай едім. қазір дау болдым ғой. қарбыз жеу зиян дейді біреулер. несі зиян?

Жұмыс бабымен қаламыздан 60 шақырымдай жердегі Алға қаласына барып қайттым. Кешке шейін жұмыстарымды бітіріп болып, одан әрі әке-шешем тұратын Тамды ауылына тартып кеткенмін. Содан келесі күні кеше таңертен, кейін қайтуға таксилер жүретін жерге келдім. Біраз адам жиналып тұр екен ол жерде. Алдыңғы аптап ыстықтан кейін, түнімен жаңбыр жауған соң ба?! күн біраз тоңатындай салқын жел болып тұр.

Қадірлі қандастар, бауырлар мына төмендегі ашық хатты мүмкіндіктеріңізге қарай принтерден шығарып, қол жинап Елбасыға хат арқылы жібере берсеңіздер. Қазірдің өзінде Қазақстанның әр аймағынан қол қойылған біраз хаттар кете бастады. Іске сәт. Шовинист орыстардың бұл әрекеттеріне жауап бермесек, басына бермек.

Тұрмыста, не басқа да – нағыз керек кезінде енегі айналып, сынып қала қоятын пластмасса бұйымдарының Топ-5-тігін жасауды жүн көрдім. Шешесстің.

№1. Унитаздың насосының қазығы, кейде – фланеці.
Ептібайымайдтың, рақаттанып отырғанды жек көретін адам сірә, жоқ шығар. Бәлкім бар да шығар, оның өзінде тек Turkish Airlines-тің рейстерінде шығар. Ендеше осы: рақаттанып, кейде тіпті ләззаттан көздерің жұмылып кетіп, үлкен шаруа тындырған соң, суын ағызып жіберуге насосты тартып қалсаң, бірдеңе «қырт» етіп үзіліп кетеді. Ептібайымайд, әншейін туалетке барып келу – үлкен ремонтқа

Linux Ubuntu бір сұммдық нәрсе ғой негізі!
Бүгін сіздерге көрсетейін деп жатқаным, кеше отырып жасаған мультфильмім.
Мультфильм деуге келе ме келмей ме өздеріңіздің еншілеріңізде. Ең бастысы кішкене еңбектендім
Ұнамаса, жұмыртқа, анау-мынау лақтырып адамның абыройын төкпеңіздер
Отандық анимация саласы осылай дамиды деп ойлаймын

Атын баттитып атамай-ақ қояйын, бірақ соңғы жылдары қазақ оқырмандары атышулы бір сайттарда комментарий қалдырудың бір-бір майталманы болып алды. Бұны жазбас та ма едім, бұған бір себеп түрткі болды. Түкке тұрғысыз құр айқай, жалған дабыра, әсіре ұлтшылдық, оқырман мен аудитория жинаймын деп тақырыптардың нешеме атасын қоздататын сайттағы мақалаларға жазылған комментарийлер, күндердің күнінде сенің бірдеңе демесіңе қоймайды екен. “Шыдамның да шегі бар” деп қазақ осындайда айтса керек. Ол “комменттерді” сөзім жалаң болмас үшін, мұнда көшіріп әкеп баспай-ақ та қояйын. Онсыз да көзіқарақты оқырман ығыры шыққан былапыт дау-дамайлы пікірлерге зәру емес шығар деп ойлаймын. Кейде, мақала және мақала авторынан гөрі, комментарийдің маңыздылығы алға шығып кететіні бар. Мақаланы жазған журналист те, автор да жайына қалып, оқырман алаңға шығып алып, қойдай жайылып кететінін айтсаңшы. “Ал, мә, бердім саған еркіндікті, атасына нәлет, давай айтып қалыңдар айтарларыңды” десе, біздің оқырмандар тура ақырдағы шөпке бас салып ұмтылған қойлар сияқты жамырайды келіп. Жарайды, оқырманға мұндай пікір білдірудің құқы мен еркіндігі берілді делік. Тайраңдасын, айтсын, шулағанынша шуласын. Ал сосын не болады? Түк те болмайды. Сіз қазақтан қолына найза алып, кешегі батырлар сияқты қол бастап шығады деп ойлап тұрсыз ба? Осылай дегеніме “Хмм  ” деп миығыңыздан күлесіз қазір. Сосын он күн немесе он ай өткеннен кейін кезінде ешкімге дес бермей қызылкеңірдек болып шайқасқан тірліктерінің түкке тұрғысыз екенін, сол үшін жаға жыртысып, бет көріспестей болғандарын есіне алып, ұялса дейсің де. Бірақ, қайдам қазір біздің қоғамда ұяттың өзі бізден ұялып жүр ме ұяла білмегеніміз үшін… Әрине, өзекті тақырыптар бар, расымен де қоғамдық пікірді қажетсінетін, ой бөлісіп, талқыға салатын. Ал, біздің кейбір комментшілер компьютердің арғы шетінде отырып алып, жасырын түрде пікірін жаза береді. Қысқасы, коммент қалдырудың мәдениетін “бір жеріне” қыстырудан қалған.