14 ақпан: Сөз айту және Наққа кету алғашқы көрсеткіштері

14 ақпан күні түнгі сағат 00.00-ден бастап еліміздің барлық аймақтарында Сөз айту және Наққа кету басталып кетті.



Дәл қазіргі көрсеткіш бойынша 14 ақпан күні барлығы 160,5 мың адам қатысқан, наққа жіберілгендер саны 44,9 мыңды құраған.

Бақылаушылар жалпы сөз айту барысына оң бағасын беріп жатыр. Бірақ кейбір аймақтарда тәртіп бұзу фактілері де тіркелуде.

Нақты нәтижелер бірер күнен кейін немесе етеккір циклінің бұзылу уақыттарынан кейін хабарланатын болады.
Әрі қарай

Құттықтаймыз

Сайт админі Арчиді туған күнімен құттықтаймыз.
Зор денсаулық, бақыт тілейміз. Сайттарың құламасын!

Керекинфо сайты ақпанда құрылған болатын, күні белгісіз. Осы күннен бастап Керектің де құрылған күнін осы күні атап өтсек қалай қарайсыздар.
Әрі қарай

Тәжік салған із.

Ал қуаныңдар. Тәжік ұстап алдық. Ұстағанда жаммман ұстап, соттап жібердік. Бейшара бес күнге абақтыға қамалды. Жазығы бар. Астанамыз Астананың көшесінде кіші дәретін өтепті, жазған неме. Оны қайдан білдік? Елорданың полицейлері жақында ғана үлкен мақтанышпен таныстырған жаңа камералар бар емес па… солар түсіріп алыпты. Бірақ өз басым бейшараны аядым. «Астана салқын, шыдамадым», — дейді. Енді өзіміздің халық «джаурап» жүргенде, тәжік байғұс шынымен тоңған шығар. Дегенмен біздің сот әділ ғой, анау-мынау жеңілдік беретін деректерді де ескеріп, шағын ғана жаза белгіледі.
Әрі қарай

Мұңды сауалнама. Қайсысымен таныссыз?

Әр жас адамның басына келетін жағдай. Жігіт бар күш-жігерін жинап, оңтайлы сәт тауып сөз айтады. Қыз қайтарып тастайды.

Осылардың қайсысы көбірек таныс сізге? Жігіттер, қай сөзді көбірек естідіңдер? Қыздар, қайсысын көп айттыңыздар?

Әрі қарай

Мен мүгедек емеспін...

мүгедек жан
Тағдырдың талқысы дейін бе, әлде бұл да бір Құдайдың сынағы десем бе екен? Екінші ойым дұрыс шығар, себебі әр адам өз тағдырын таңдап емес, тағдырыңа не жазылса да соған көндігеді емес пе?
Мүгедек. Қандай ауыр сөз еді. Бірде қоғамдық көліктердің біреуіне мінгенім сол екен, ішінде барлық адамдардың жанары менде еді. Мені аяп бірі орындығын берсе, біреуі жол бергендей болды. Есікке жақын орналасқан бір орындыққа жайғастым. Артқы жағымда отырған бір-екі жас балалар мені әңгіме етіп жатқанын сездім. Тіпті біреуі осындай «мүгедек» ауру адамдар неліктен үйінде отырмай ма екен деп дүрс етті. Жүрегім зу ете қалды. Сол мезетте тұра қап бәрін түсіндіргім келген неге осындай күй кешіп жүргенімді. Бірақ, неге?..
Неге мен әлдебіреудің алдында ақталуым керек? Неге мен қоғамдағы адамдарға өз жанайқайымды жеткізуім керек? Кімге керек ол? Бұл маған Жаратқан құдайдың беріп жатқан сынағы деп қабылдап келем. Алайда қоғам мені жатсынып бір-ақ сәтте ештеңеге жарамсыз адамдай итеріп тастады. «Сен мүгедексің» деп. Межелі жеріме жетіп автобустан түскен бойы жол бойы өзімді-өзім жұбатумен келем. Мен мүгедек емеспін…
Әрі қарай

Дайрабайдың дауы

Қазақтың сиырды малға санап, кәдімгідей баға бастағаны бертін келе шығар. Ешқандай дәлелім жоқ, өзімнің ойым ғана. Бұл мал көшпелі халыққа қол емес. Күтімі көп, суыққа шыдамсыз, алыс жолға жарамайды. Одан жылқы мен қой әлдеқайда тиімді.

Әрі қарай

Махаббатсыз дүние бос

Махаббат туралы талай ақын мен жазушылар жазатынның бәрін жазып тауысқан секілді. Бұл тақырыпқа келгенде Абай атамыздың «Махаббатсыз дүние бос, хайуанға оны қосыңдар» деген сөзі есіме түседі. Меніңше махаббат деген «сүйемін» деген сөзбен, бірге болып, үйленумен анықталмайды, шектелмейді. Ол ғашықтықтан да, сүюден де артығырақ, ауқымдырақ ұғым.
Әрі қарай