Өмірде ойға алмаған, күтпеген кездесулер болып тұрады. Ол кездесу ұзаққа созылуы да, қысқа болуы да мүмкін. Бірақ маңыздысы кездесудің ұзақ, қысқалығында емес, маңыздысы – есте мәңгі қалатындығында. Санаулы күндер бұрын менде сондай кездесу болды.
Осы жұма күні Халық сөзі газетінің редакциясы Қазақ контентін дамыту мәселесіне арналған дөңгелек үстел өткізбекші. Астаналық блогшыларды соған келуге шақырамыз. Жұбанов көшесі 27 үй, сағат 10-30 да
… Байғұс сәби тағы да ауруханада.
Ініме мен күн сайын келіп тұрам. Пряник, кәмпит әкеп берем. Мұнда оны келісімен моншаға салған, шашын алған. Тап-таза іш киім, халат берген. Күйген қолын добалдай етіп таңып, ақ жаймалы, сеткалы темір кереуетке жатқызып қойған. Мен алғаш келгенде өз інімді өзім танымай қала жаздадым. Түрінен кісі шошығандай бұрынғы Тұрдыбек емес, екі көзі қарақаттай, сүп-сүйкімді біреу. Мені көріп, әдемі жымиып күледі. Інім екенін сонда ғана таныдым.
Адамды адам ететін де, хайуан ететін де тұрмыс екен, мен соны білдім.
Бір күні сабақ, соңынан Тұрдыбекке тағы да келген едім. Төсегінің қасында отырмын. Тұрдыбек сау қолымен жастығының астын сипалап, бірдеңе іздей бастады. Сөйтсем, үш тал домалақ кәмпит екен.