ЖҮЗДЕСУДІ ЖАЗСЫНШЫ „АМАНДЫҚ„ АТТЫ ЖАҒАДА...

Өмірде ойға алмаған, күтпеген кездесулер болып тұрады. Ол кездесу ұзаққа созылуы да, қысқа болуы да мүмкін. Бірақ маңыздысы кездесудің ұзақ, қысқалығында емес, маңыздысы – есте мәңгі қалатындығында. Санаулы күндер бұрын менде сондай кездесу болды.



Жексенбі күні кешкі сегізде Алматыдан досым келді. Оны соңғы рет қателеспесем үш жыл бұрын көргенмін. Алғаш рет «Азамат» пікір – сайыс клубында танысқанмын. Уақыт бір орнында тұрмайды, адамдар өзгереді. Досымды күтіп аларда «Мен білетін Данияр ма, әлде уақыт оны да өзгертіп жіберді ме?» деген сұрақ мазалағаны рас. Бекер мазасызданған екенмін, сол баяғы ақ жарқын, көтеріңкі көңіл – күй сыйлай білетін Данияр екен. )))

Ол келген күні түнгі Өскеменде серуендедік. Үлбі өзені мен Ертістің тоғысқан жеріне жеткенде екеуміз де үнсіз қалып, табиғатты тамашаладық. Күнделікті күйбең тірлік өзіңнің ішкі әлеміңе бір сәт үңілуге мұрсат бермейді. Сол күні оған да уақыт табылды.



Екінші күні Ертістің жағасында болдық. Күндіз адамдар сол жерде суға шомылып жүретін. Күн ұясына батқаннан кейін ол жерде де өлі тыныштық орнайды екен. Өзен жағасында отырып Алматыда өткен қызықты күндерді, ортақ достарымызды еске алдық.



Үшінші күні Өскемендегі «Қазақстан» деген жазуы бар тауға шықтық. Өте әдемі көрініс. Таудың бір жағына қарасаң түнгі қаланы көресің. Ал екінші жағына көз салсаң мүлде басқа әлемге ұқсайды: аспанда айналаға нұрын шашқан алтын ай мен меңіреу тыныштық.







Төртінші күні… Газет шығатын күн еді. Сағат кешкі сегізге жиырма минут қалғанда досымнан «Мен аяқ астынан бір себептермен кетіп барам. Тағы да келермін. Рахмет саған барлығына!» деген хабарлама келді. Көңілім құлазып сала берді. Алматыдағы бүкіл дос атаулым сол Даниярмен бірге келгендей әсерде жүргенмін, енді олардың бәрі сол досыммен бірге, менімен қоштаспай кетіп бара жатқандай күйде болдым. Оған хабарласып, қай жерде екенін сұрап едім, Өскемен темір жол вокзалында екенін айтты. Алды — артыма қарамай, жұмыстан сұранбастан вокзалға қарай жүгірдім. Жол бойы таксистті «бол, болдың» астына алып, сегізге бір – екі минут қалғанда көздеген жеріме жеттім. Сөйтсем досым «Әзілдегем, ешқайда кетпеймін. Алматыдан бір құжаттар күтіп алу үшін келгенмін» деп тұр күлімсіреп. Әрі ашуландым, әрі қуандым. ))

Бесінші күні Ертістің сол жағалауында бой көтерген Этноауылға бардық. (Өскеменге жол түссе, сол жерге баруға кеңес берем). Бұл жердің ерекшелігі сол — мұнда қазақ пен орыстан бастап, кәріс, неміс, шешен, татар, ұйғыр және басқа да этностардың салт-дәстүрінен, әдет-ғұрпынан, тұрмыс-тіршілігінен мағлұмат беретін байырғы баспаналарына бас сұғып, тамашалауға болады. Жалпы аумағы 7 гектарды алып жатқан жерде XIX-XX ғасырлардан сыр шертетін 11 ұлт өкілінің ерте заманда тұрақтаған үй-жайлары орналасқан. Сол жердегі экосаябақты, хайуанаттар бағын асықпай аралап жүргенде кеш те батты.























Алтыншы күні түске қарай оны жолға шығарып салдым. Қарағандыға кетті. Кеше туған жері – Шымкентке жеткенін айтты. Санаулы күндерден кейін өмірімнің сәулелі сәттері өткен Алматыға да жетіп қалар. Оны көргенде Алматыны қаншалықты сағынғанымды түсіндім. Ол да, мен де қоштасу дегенді ұнатпаймыз, сол себепті бір – бірімізді ертең көретін адамдардай «кездескенше» дедік те, кері бұрылып кете бардық. ((

Ашық боп әркез жолыңыз,
Қашан да аман болыңыз.
Толы боп адал достарға,
Жүрсінші оң мен солыңыз.

Жүрсек те екі қалада,
Біргеміз ойда, санада.
Жүздесуді жазсыншы,
«АМАНДЫҚ» атты жағада… ))