Ронюскэ Мұртаза. "Коллектор"

Аффтар Ронюскэ Мұртаза өз қаламдірілімен жапонның құпияға толы жан дүниесіне талай шырақ түсіріп жүргені жасырын. Жасырын емес дер едік, егер ол шынымен жасырын болмағанда. Тендерлердегі, «Шығарма қаззақтың рухани күйін, салт-дәстүрін ашып көрсетуі тиіс» деген пункттердің кесірінен жарық көрмей қалған жапондық жазбаларының алқашқысы қолымызға түсіп отырғаны осы. Шешесстің.

Ронюскэ Мұртаза. «Коллектор»

Хиросиманың қирандысындағы үйіндіде ыңырсыған дыбыс шықты да, әлдекімнің басы көрінді.
Оқ-дәріге арнап жиналған қорғасын кірпіштердің арқасында алапат термоядролық синтезден мұрты да күймеген Исидиро Хуясе жан-жағына қарап… қуанып кетті! «Тегі жапонды тегі белгісіз сезімдер мазалайтыны хақ, қуануында пәлсапалық мазмұн бар екен» деп бұтақты жемей тұра тұрғайсыз, хуйғайын. Исидиро Хуясені қуантқан — кәдімгі итмықшың тірліктегі айуан кейіптегі жәйт еді. Ол… Ниппон Халықсе Банкіне тура 10 млрд иен қарыз болатын.
Несиені Император әскеріне жалаушалар мен байпақ басып сатып кәсіп қылам деп алған-тұғын. Қайдағы: тендерлер генерал-пенералдардан ауыспай-ақ қойды. Ақыры істі болып тынды. Ниппон Халықсе Банктің жаналғыштары келгіштей бастады. Әуелде, әйелі енді жейін деп жатқан бананды — кенет арт жағынан шыға келіп, қылышпен қақ бөліп тастап мазақ ете бастаған. Кейін, ұйқыға жатарда — аулаға шатырдан ниндзялар саулап түсіп, ізім-қайым жоқ боп кететінді шығарды. Ал біраздан соң — жеп отырған балығынан мынадай төртбу хат бар бамбук шықты:
«Біттің. Ертең — тігеміз».
Зәре-құты қалмаған Исидиро Хуясенің бар миы жеткені — қатын-бала-шағасын Нагасакидегі төркініне апарып тастады. «Атам самурай Фигусидің рухынан соңғы тамшы қалғаны рас болса, хақ өлімді қасқайып тұрмасам да, теріс қарап отырып қарсы алсам» деген. Бірақ жан тәтті. Ал кеп жыла. Сакэны құтылап ішті. Ақыры міне, өзі де енді көріп тұрғандай — қорғасын зауыттың қоймасының артына жығылыпты. Өле қалмағанына қ ам жеді. «Бәлелер сау кезімде, тірілей өлтіретін боп тұр ғой!» — деп, зарлана тұрғанда көргені осы — тып-типыл, жермен Жексен ата болған қала.
Тауыққа тары демекші, Исидиро ғаламат апаттың себебін ұғуға тырысқаннан бұрын, Ниппон Халықсе Банктің ғимаратына қарады. Жоқ! Жоқ, дым жоқ! Жоқ болғаны ештеңе емес, күйген бағанада жарбиып желбіреп тұрған шатыраш пиджактан — банктегі жеке менеджері Хошимотоның да о дүниелік болғанын түсініп, есі кетіп қуанды. «Сәнқой еді-ау өзі көтіне қарамай! „Исидиро, фьшть саған!“ деп, көшеде көрген сайын өз мойнын бауыздап көрсетуші еді, енді қайдасың өзің, а?». Қуаныштан ыңыранып, кірпіштерді итеріп шыға бергенде — алдына адамның кәдімгі саны салбырап түсті. Сандағы иероглиф пен саннан — банк иесі Сайто санның да келмеске кеткенін түсінді.
-Мүмкін тайфун болды ма, мүмкін құдайлар жерге түсті ме, маған бәрібір, енді жаңа өмір басталады! — деп айғайлады ол. Сол-ақ екен, ту сыртынан әлдекім:«Исидиро!» деді. Қарап, шошып кетті: әлгі, әйелінің бананын тіліп кетіп, кивиін жаншып кетіп, үркітіп жүретін сұмырай екен. Өңі оңып, денесінің жартысы әлденеден күйіп кеткен болса да, кесірткедей әлі барға ұқсайды.
— Исидиро сан, сіз Ниппон Халықсе Банкіне 10 млрд иен қарызыңызды 2 жылдан бері өтемегеніңіз үшін...- деді, садағына қорамсағынан оқ салып жатып.
— Не мағынасы бар енді? — деді Исидиро жыламсырап.
— … және келісім-шарттың "құң", "һә", "ғу" тараптарын өрескел бұзғаныңыз үшін… — деді сұмырай садағын кезеніп.
— Әне, император да «жеңілдік!» деп жатыр ғой, не істейсің ол қу ақшаны? — деді Исидиро қорғасын кірпішпен радионы нұсқап, бақырып.
-… Панасоник, Фуджи, Кенон кварталдары якудзаларының әмірімен — өлім жазасына кесілдіңіз! — деді де, сұмырай садақты тартып қалды.
Исидиро жан-тәсілім жатып, соңғы көргені — жаналғышы харакири жасамақтың қамына кірісіп жатыр екен. «Бәсе сұмырай, епті едің, самурай екенсің ғой, ниетің түзу, тағдырымыз осылай болды» деді ол күбірлеп...