Саяси қиалог

БҚШ: Cаламатсыз ба?
ТШ: Не керек наху?
БҚШ: Сонша боқтағаныңыз не, сыпайы сөйлесуге болады ғой…
ТШ: Жемеші нақ. Бұйымтайыңды айт, усиқыланбай.
БҚШ: Ой, зачем так сразу, мирны шеше аламыз ғой…
ТШ: Жоғал нақ, өз үйіңде шеш.
БҚШ: Артық кетсем…
ТШ: Ой, похуй маған, артық кеттің ба, жыртық кеттің ба, сибалса давай.
БҚШ: Попроще сөйлесейш, бауырым. Попроще…
ТШ: Әйтпесе не нақ?
БҚШ: Жоқ, ештеңе, қарапайым болайық, сәлеміміз түзу болсын, сізде жоқ зат бізде бар, бізде жоқ зат сізде бар… иә… іі… бізде тауар, қару, өнер ііі, жаңағы сізде мұнай дегендей…
ТШ: Сен мені қорқытып тұрсың ба?
БҚШ: Құдай сақтасын… Жай, өстіп жүре бересіңдер ме дегенім ғой, жабайы боп.
ТШ: Сені тігіп бара ма біз қалай жүретініміз? Не шаруаң бар бізде?
БҚШ: Ааа… Қайдан білейік. Ей, мейлің, өздерің біліңдер енді. Ертең жылап жүрмесеңдер болды.
ТШ: Ей, гандон, кім жылайд? Жібер нақ, кімің бар.
БҚШ: Інім… қой деймін енді… Ұяяят болаааад. Ана Ресей не дейд, Қытай не дейд көрсе, көтін ашып күледі ғо…
ТШ: Інің болмай кетейін. Поқ, дедім ғо маған. Ресейіңе де, Қытайыңа да. Тарт қолыңды сукі, ұстама…
БҚШ: Ұят болааад, інім қой дейм… айқайлама
ТШ: Тарт дейм қолыңды сукі, ұстама… аааа…

Он минуттан кейін БҚШ дамбалын киіп жатып, «білә, сонша қарсыласқандай-ақ, полюбовно шеше салатын нәрсе еді ғо»