Кенеттен басталатын әңгіме болады. Бірден диалогтан, айқайдан, не кісі өлімінен басталатын. Жазу өнеріне көбіне арзанқол қатындар жиналатын әдеби салондарда машыққан Гектор Мағауин болса, эксперименттен экспериментке ұрынып жүріп, кенет шорт бітетін әңгіме жазуды шығарған ептібайымайдтың нақ өзі… Мал әкеңң...
—
Қожайыным жақсы. Қожайыным жаман.
Жақсы дейтін себебім, көрші малшылар сияқты жуындысын — үргеніңе, айтаққа ергеніңе қарап құймайды. Ақтөс, Ақмойнақ, Бөрібасар және маған үнемі итаяғымызды кенересінен келтіре, тасытып құяды. Қолтығымның қоңынан, күжірейген жонымнан күйлі ит екенімді көріп тұрсың ғой нақтың, несін айтайын. Жұрттың иті жемтік іздеп тіміскілеп жүргенде, көлеңкеде маужырап жататын ит болдым, айтып-айтпай не керек, шешесстің.
Жаман деуге жалпы қимаймын. Бірақ әңгіме басында жаман да жері бар дегендей болдым ғой. Ит қорыған жеріне өш деп, қожайынымның ұлттастары рас айта ма деймін, ендеше неліктен айтпасқа.
Біріншіден, маған есі дұрыс есім бұйырмады. Сартөбет дей салып еді, ақыры солай кеттім. Шынымен сарымын, шынымен төбетпін. Бірақ басқа иттер сияқты — қасиет-қадіріңе байланысты есімің болғанын қалайды екенсің.
Екіншіден, қожайыным… зоофил. Ал төрт иттің ішіндегі ұрғашысы тек менмін…
Пікір жоқ әзірше