Хумкөтбай Хуайдын. «Сәтсіз еркек»

Бір басыма сәтсіздігім жетеді:
Сырласыма желпеңдеген етегі,
Ұрғашыға жылтыраған көтені,
Чайкахана болса-дағы мекені,
Көтеріліп төмендегі абзал дос,
Инстикт құрғыр өз дегенін етеді…
Бірақ, бірақ жолым болмай солармен,
Күнім қасқа, түнім босқа өтеді.
Бір күнде мен таныссам бес қаншықпен,
Бермей қояд, мысалы, бір-екеуі.
«Прости, с тобой не пара» деп басқасы,
Бірі қалта қағып, кидок етеді.
Сука, сука! Олар неткен көт еді!
Сәтсіз рейдтен кейін бірде кешқұрым,
Бір алқаштан шығар жолды естідім:
— Тәуіп кемпір тұрад мындай әдрісте,
Соған барсай өткенінше бос күнің!
Қолыңды ашық қылмасаң да, сол жеңгей
Жолыңды ашып береді екен, есті інім!
Бар болғаны он жұмыртқа ала бар,
Талай адам деп айтып ед өстідім.
— Ақысына не сұрайды?-деп едім,
— Ештемені сұрамайды ешкімің,
Сол апарған он жұмыртқа – ақысы,
Жетеді екені көзіне сол ескінің.
Жолың болсын, бұйырса кер айғырдай
Ізіне дәл түсесің сан бестінің!
Осылайша, арақ туған бөсті ұлың.
Дохлый балық жолыққандар өлмейді.
Дереу іздеп кеттім кәрі жеңгейді.
Пезнес тәуіп үйінде екен,
Ол бірден:
— Не шаруамен келіп тұрсың сен?-дейді.
— Не шаруа? Қыздар маған бермейді…
— Ой, балам-ай, көргем талай сендейді.
Ақысына не әкелдің?
— Жұмыртқа.
— Жарайды онда, емін білем, кел, мейлі!
Ұғынғандай мендегі асау талапты
Жатқызды да,
қолға құйып арақты,
Бұт жағыма жасады сан процедур,
Тура білгір дәрігердей санатты.
Тауысқандай боп жатыр ем тағатты,
Бір уақытта… талып кеттім.
Жан даусым
Айқайымды бар әлемге таратты.
Шалбарымның құбырынан қан ақты,
Осыменен ем-домыңыз бітті деп,
Кемпір басты есік жаққа қаратты.
Кете бардым түсініксіз күйде мен,
Қылып қойдым қай жерде деп ағатты.
Он екі штук жұмыртқамен кіріп ем,
Қайтқан кезде он жұмыртқа боватты…
p.s. Андай жерде Ақнұр кетіп баратты...