#QazzaqDepression. Марғұлан Мэнсон. "Балапандар"

Хабарландырумен тауып алдым. Интернет емес, "қолдан қолға өтетін" арзанқол қалалық газеттердің бірі арқылы.

Мамандарды интернет арқылы да жиі іздеймін негізі. Бірақ интернет арқылы үнемі — респектабельді болмаса да, «интернеттен табылғанын» міндетситін, ендеше қызметі әдеттегіден елу-алпыс мыңға қымбат шығатын, және қолынан түк келмейтін мамандар кездеседі. Ал газет арқылы көбіне күн қаққан қарасирақ, «шықпа жаным, шықпа!» деп қалт-құлт күнелткен, жүрек жалғайтын нәпақа ғана сұрайтын мүсәпірлер табылады. Олардың қолдарынан түк келмесе де, берген жұмыстың қыр-сырын жанын салып жүріп үйреніп алады.

Бұл жолы іздегенім — үйректің балапандарын бағатын адам еді. Өткенде дос-жарандармен қауқылдасып отырғанда, біреу үйрек неге ұстамайсың, пайдасы бірге-он бес; дайын кәуап, дайын ет, бейжіңше қақталған үйрек, тұмшаланған үйрек, бұқтырылған үйрек… не керек, ауыздың суын құртқаны рас. Дереу хабарландыру беріп, үйрек бағатын адам іздедім. Сосын жүз елу балапан сатып алдым. Әлгі қужақтың айтқаны рас болса — үш айдан кейін қазанымда кемі екі-үш, әйтпесе төрт-бес килә тартатын үйректердің жүзіп жүруі керек.

… Сіз жүз елу балапанды көріп пе едіңіз? Дәлірегі, жүз жиырма үш балапанды (айтса айтқандай, кейбіреулері алғашқы апатада-ақ қылжиды)? Бұл бір, керемет көрініс. Шиқылдап-шүпірлесіп, алапты сап-сары қылып, бөкселерін қайқаңдатып жүрген кездерінде құдды мультфильмге түсіп кеттім дерсің. Әйтеуір селфи жасамаған бала-шаға қалмады ауланың айналасында.

Екі-үш күн өз бетімше бақтым. Сөйткенше хабарландырумен де адам табылды.

— Шын айтам, бұрын бағып көрген емеспін, бірақ үйреніп алам! Қой бағудан қиын емес шығар! — деді қара бала.

— Онда міне, осыларды семіртіп, үш айдан кейін семіз үйректерді тапсырасың маған! — деп, жүз де жиырма үш балапанды қорадан шығарып, жайып кеп жіберіп едім… бала:

— Неткен… О, сұмдық-ай! Мынау сүйкімділерді қалай ғана дәтіңіз барып жемексіз… Жауыз екенсіз!

Жаңа ғана кіріптар боп тұрған адамнан, және жалпы, табанынан таусылып жұмыс іздеп жүрген сауатсыз адамнан бұрын мұндай лағнет естіп көрмегесін бе, аузымнан сөз шықпай қалды. Тек:
— А? А? А? — дей беріппін.

— Жоқ аға, өзіңіз кескіндеріне қараңыз да — жеп жатқаныңызды елестетіңіз. Құсқыңыз келмей ме? — деді ол міз бақпастан.

— Өй… Өй… Кет! Кет-ей! Жаңа сен "қой бақтым!?" деген жоқсың ба? Оны көрмеге қоюға асырап па едің? Оны да жейді ғой?- дедім мен, ақымақтық пен ақталу аралас ешкібақылмен. Оның жауабы мені әбден есеңгіретті:
— Қойлар сүйкімсіз!

— Қозылар ше? (Осы жерде айтысқа беріліп кеткенімді байқап, өзіме ызаландым).

— Аға болды, кешіріңіз, мен кеттім! — деп міндетсіген бақташы, қақпадан сытылып шығып, қарасын батырды.

Хабарландырумен келесі келген шал балапандарды көре сала:
— Айбыыый, шүпірлеген жандарым-ай! Мен сары жүні түсіп, есейіп қалған үйректер екен деп келсем...-деді.

— А? Сіз де… Неге?

— Өзің қарашы енді, мынадай сүп-сүйкімді жүзден аса балапанды қасапхана үшін асырап жатырмын деп қалай бағасың? Адамсың ба өзі???

— «Адамсың басы» несі, қария? Атам заманнан асырап жүр жұрт! Сендер немене, барлығың келісіп алғансыңдар ма? Бақпасаң бақпай-ақ қой!

— Әрине бақпайм! Жауыз! — деп, шал да зытты.

Хабарландыру бойынша үш апта бойы келгендердің барлығы бірі бірінің ауыздарына түкіріп қойғандай болып, тіпті есім кетті. Барлығының айтатыны — «Фу, жауыз!». Әуелде бір реалити-шоудың кейіпкерімін бе деп, шын қобалжыдым. Жасырын камера түсіріп тұр ма деп, келгендердің алды-артын тінтіп, көзбен ішіп-жеуді шығардым. Ал толық бір ай болғанда — бақташылыққа келгендерді бинкольмен шығарып салып, аңдуды шығардым. Біразын үйіне дейін аңдитын болдым. Сосын келушілер де саябырсыды. Бір жарым ай болғанда, балапандардың… қалай өспегенін де байқамаппын! Әлі сол күйі! Я салмақ, я кәрілік қоспаған! Мен шынымен қобалжиын дедім. Әлгі, алғаш келгендерге күндіз-түні қоңыраулатып, шынымен балапанды жеу үшін бағуға болмай ма деп, жалбарындым. Қап бәлем, әлгі, соңғы келген шал отызыншы қоңырауыма шыдамапты: полицияға ұстатты да жіберді. Полиция бекетіндегі әңгімем де сұйық болды ма деймін: жындаханадан бір шығарды. «Мания!» — деді мені әкелген бике. «Екінші қабатқа!» — деді дәрігер бетіме де қарамастан.

Айтпақшы, балапандардың сырын — «Армия Крайова» партизандарына жылу жинап жүріп қолға түскен көршім түсіндіргендей болды (ол да мен сияқты — сау адам, нақақтан түскен!). Ол бір жерден оқыпты: 120-дан астам құстың ойлары шоғырланып, біртұтас адам ретінде көрінеді екен. Ал сендер мені жынды дейсіңдер, іхе-хе-хе-хе-хе…