Көктем күнделігі (соңы)
(Басы)
Он тоғызыншы көктем
Казгуградтың жатақханасында, болмаса, Жамбыл мен Жұмалиев көшелерінің қиылысындағы туысқанымның үйінде Амандосов, Омашевтардың кітабын жата жастанып оқып жатудың орнына, Жайықты жағалай бір қызбен қолұстасып жүрдім де қойдым, осы көктем. «Осы таңдауым қате болмаса екен» деп қоям іштей, әлгі, «Адам өміріндегі екі нәрсені таңдағанда қателеспеуі керек» деген ахлаққа арқа сүйеп. Өйткені, журналистикадан бастамай жатып көңілім қалды. Мұнымды группаласының бірі – КазГУ-дың проректоры, бірі – журфактың деканы мамама айтқанымда, «менің саған Алматыға түс дегенім де, сол еді… Онда, орта бар ғой...» деді де, қойды. Шынымен, бәлки, журнализмнен емес, жергілікті университететтегі журналистика бөлімінен көңілім қалған болар. Білмеймін, әйтеуір, барған сайын бұл – менікі емес сияқтанады да тұрады. Ал, қасымдағы қыз керісінше, барған сайын мен үшін жаралған адамдай боп барады…
Жиырмасыншы көктем
Жергілікті газеттің бірінде өткен практикадан кейін, сонда жұмысқа қалып қойған соң, университет дегенді мүлде ұмыттым. Дәлірегі, «сабақ дегенді». Әйтпесе, КВН, пікір-сайыс клубы, факультет іс-шараларында белсендіміз. Негізі, жұмыста жүрсем де университетке ретін тауып, күнде барам. Әлгі қызды сабағынан алып кету үшін. Бұл қыз болашақта менің жарым болса, бұл таңдауым еш қате емес болмайтын секілді. Екінші курсты бітіргенше оқудан екі рет шығарып жібере жаздағанын есептемегенде, журналистика да жаман емес сияқты, былай… Биыл, республикалық газетте өтем деп шештім, тәжірибені.
Жиырма бірінші көктем
Студент дегенім атым болмаса, былтыр жаздан бері республикалық газетте қызмет етемін, отбасылымын… Отбасылы… Бұл да, біреудің күйеуі деген аты болмаса, толыққанды сезіне қоймаған мәртебем. Иә, бір жылға таяса да… Әлгі, қызылды-жасылды кезең аяқталып, күйкі тірліктің күйбеңіне күмп етсек те. Бір-екі рет бір-бірімізді көрместей болып, ұрыссып үлгерсек те… Мен оны сүйем, әкесінің қызын!
* * *
Редакцияға толыққанды (бұрын бір-ақ компьютерде болатын: іздейтін дүниесін рет-ретімен қағазға түртіп алған тілшілер кезегі, тозығы жеткен темірге жалғанған жылдамдығы есек аяң интернетті сондай жақсы көретін һәм жек көретін) интернет келгені де осы көктем еді. Ой, бір рахат болды: көл-көсір порны, шеті-қиыры жоқ чаттасу, ұмыта жаздаған достарыңды іздеу – асқан ақылдылығымен көзге түсе қоймаған жиырмадан енді асқан жігітке басқа не керек?! Сөйтіп жүріп, бір күні бір сайтқа тап болдым. Республикалық газет тілшісінің арынымен кіріп кеттім, әлгі ортаға. Тап сол арынмен атып шықтым, сосын. «Солай де» дедім де, біраз ұстанымдарым мен өмірлік көзқарастарымды өзгерту керек екен деп шештім. Сноб хренов, провинциальный!
Жиырма екінші көктем
Бұл көктем басқалардан өзгерек. Көктемнің ең алғашқы күнінде әке атандым. Болған жоқпын, атандым. Өйткені, қызы болғанын өмір бойы армандаған анам, немересін «қазақтың көнеден келе жатқан, уақыттың сүзгісінен өтіп, игілігіне сан мәрте көз жеткізілген дәстүрімен» бауырына басып, қырықтан асқанда тағы да «мама» болды. Сәйкесінше, мен сияқты, әйелім де, «мама» атанды. Қызымыздың туу туралы куәлігінде. Есесіне, мен өзімде біреудің толыққанды күйеуі сезініп жүрмін. Отбасы болып кете алатын сияқтымыз… Егерде, ол енесімен көбірек дос бола бермей, менің айтқаныммен жүрсе.
Жиырма үшінші көктем
Інім де журналистика факультетіне оқуға түсті. Сөйтіп, бір үйде төртінші биліктің төрт өкілі болдық. Бірінші биліктің жалғыз өкілі биыл бірге келді. Көктемнің келуі «мамамыздың кенжесінің» туған күнін тойлау деген тойдан басталатынын ескермегенде, бұл көктемнің алып бара жатқандай ерекшелігі жоқ сияқты. Есімде қалмапты, әйтеуір… Болады ғой, сондай көктемдер.
Жиырма төртінші көктем
Әйелім екеуміз бір жерде жұмыс істейміз. Қос құрбыдай қолұстасып, анам мен әйелім бара жатады жұмысқа, соңдарынан жетім баладай ілесіп мен келе жатам. Тездетіп, декретке шығару керек секілді. Әйтпесе, мамамның қызының былдыр-былдыры менің де бойымда балаға деген ізгі сезімдердің қылаң беруіне себепші болып жүр.
Жиырма бесінші көктем
Анамның о дүниелік болғанына жыл толуын күтпей Астанаға аттандым, осы көктем. Бұдан кейінгі көктемдерім, дәл сіздердікіндей. Бәлки, сәл басқаша. Мүмкін, мүлдем басқаша… Әйтеуір, менің бұдан кейінгі көктемдердің реңкі солғын. Сірә, өмірімнің көкемарал кезі – көктемім сол кезі тәмам болған шығар. Одан кейінгі өмірім шыжуы мен қызығы мол жаз сияқты өзіме. Ол, енді, басқа әңгіме…
Он тоғызыншы көктем
Казгуградтың жатақханасында, болмаса, Жамбыл мен Жұмалиев көшелерінің қиылысындағы туысқанымның үйінде Амандосов, Омашевтардың кітабын жата жастанып оқып жатудың орнына, Жайықты жағалай бір қызбен қолұстасып жүрдім де қойдым, осы көктем. «Осы таңдауым қате болмаса екен» деп қоям іштей, әлгі, «Адам өміріндегі екі нәрсені таңдағанда қателеспеуі керек» деген ахлаққа арқа сүйеп. Өйткені, журналистикадан бастамай жатып көңілім қалды. Мұнымды группаласының бірі – КазГУ-дың проректоры, бірі – журфактың деканы мамама айтқанымда, «менің саған Алматыға түс дегенім де, сол еді… Онда, орта бар ғой...» деді де, қойды. Шынымен, бәлки, журнализмнен емес, жергілікті университететтегі журналистика бөлімінен көңілім қалған болар. Білмеймін, әйтеуір, барған сайын бұл – менікі емес сияқтанады да тұрады. Ал, қасымдағы қыз керісінше, барған сайын мен үшін жаралған адамдай боп барады…
Жиырмасыншы көктем
Жергілікті газеттің бірінде өткен практикадан кейін, сонда жұмысқа қалып қойған соң, университет дегенді мүлде ұмыттым. Дәлірегі, «сабақ дегенді». Әйтпесе, КВН, пікір-сайыс клубы, факультет іс-шараларында белсендіміз. Негізі, жұмыста жүрсем де университетке ретін тауып, күнде барам. Әлгі қызды сабағынан алып кету үшін. Бұл қыз болашақта менің жарым болса, бұл таңдауым еш қате емес болмайтын секілді. Екінші курсты бітіргенше оқудан екі рет шығарып жібере жаздағанын есептемегенде, журналистика да жаман емес сияқты, былай… Биыл, республикалық газетте өтем деп шештім, тәжірибені.
Жиырма бірінші көктем
Студент дегенім атым болмаса, былтыр жаздан бері республикалық газетте қызмет етемін, отбасылымын… Отбасылы… Бұл да, біреудің күйеуі деген аты болмаса, толыққанды сезіне қоймаған мәртебем. Иә, бір жылға таяса да… Әлгі, қызылды-жасылды кезең аяқталып, күйкі тірліктің күйбеңіне күмп етсек те. Бір-екі рет бір-бірімізді көрместей болып, ұрыссып үлгерсек те… Мен оны сүйем, әкесінің қызын!
* * *
Редакцияға толыққанды (бұрын бір-ақ компьютерде болатын: іздейтін дүниесін рет-ретімен қағазға түртіп алған тілшілер кезегі, тозығы жеткен темірге жалғанған жылдамдығы есек аяң интернетті сондай жақсы көретін һәм жек көретін) интернет келгені де осы көктем еді. Ой, бір рахат болды: көл-көсір порны, шеті-қиыры жоқ чаттасу, ұмыта жаздаған достарыңды іздеу – асқан ақылдылығымен көзге түсе қоймаған жиырмадан енді асқан жігітке басқа не керек?! Сөйтіп жүріп, бір күні бір сайтқа тап болдым. Республикалық газет тілшісінің арынымен кіріп кеттім, әлгі ортаға. Тап сол арынмен атып шықтым, сосын. «Солай де» дедім де, біраз ұстанымдарым мен өмірлік көзқарастарымды өзгерту керек екен деп шештім. Сноб хренов, провинциальный!
Жиырма екінші көктем
Бұл көктем басқалардан өзгерек. Көктемнің ең алғашқы күнінде әке атандым. Болған жоқпын, атандым. Өйткені, қызы болғанын өмір бойы армандаған анам, немересін «қазақтың көнеден келе жатқан, уақыттың сүзгісінен өтіп, игілігіне сан мәрте көз жеткізілген дәстүрімен» бауырына басып, қырықтан асқанда тағы да «мама» болды. Сәйкесінше, мен сияқты, әйелім де, «мама» атанды. Қызымыздың туу туралы куәлігінде. Есесіне, мен өзімде біреудің толыққанды күйеуі сезініп жүрмін. Отбасы болып кете алатын сияқтымыз… Егерде, ол енесімен көбірек дос бола бермей, менің айтқаныммен жүрсе.
Жиырма үшінші көктем
Інім де журналистика факультетіне оқуға түсті. Сөйтіп, бір үйде төртінші биліктің төрт өкілі болдық. Бірінші биліктің жалғыз өкілі биыл бірге келді. Көктемнің келуі «мамамыздың кенжесінің» туған күнін тойлау деген тойдан басталатынын ескермегенде, бұл көктемнің алып бара жатқандай ерекшелігі жоқ сияқты. Есімде қалмапты, әйтеуір… Болады ғой, сондай көктемдер.
Жиырма төртінші көктем
Әйелім екеуміз бір жерде жұмыс істейміз. Қос құрбыдай қолұстасып, анам мен әйелім бара жатады жұмысқа, соңдарынан жетім баладай ілесіп мен келе жатам. Тездетіп, декретке шығару керек секілді. Әйтпесе, мамамның қызының былдыр-былдыры менің де бойымда балаға деген ізгі сезімдердің қылаң беруіне себепші болып жүр.
Жиырма бесінші көктем
Анамның о дүниелік болғанына жыл толуын күтпей Астанаға аттандым, осы көктем. Бұдан кейінгі көктемдерім, дәл сіздердікіндей. Бәлки, сәл басқаша. Мүмкін, мүлдем басқаша… Әйтеуір, менің бұдан кейінгі көктемдердің реңкі солғын. Сірә, өмірімнің көкемарал кезі – көктемім сол кезі тәмам болған шығар. Одан кейінгі өмірім шыжуы мен қызығы мол жаз сияқты өзіме. Ол, енді, басқа әңгіме…
3 пікір