Дмитрий Быков. "Шынымды айтсам, маған сен ғана ұнайтынсың..."
Шынымды айтсам, маған сен ғана ұнайтынсың,
идеалым, сұлулық өлшемім.
Барлық бикелерімнің саған ұқсағаны былай тұрсын,
олармен табысқаным да – кінәң ол сенің.
Сен ынтық сезімге арбалып, шарлап жүргенде
Орсе мен Прадо арасын тым жырақ, —
Сені бөлшектеп жинап алдым дей алам бір демде.
Жаман естіледі екен, қайтейін, шын бірақ.
Бірі — пұшық мұрын, бірінің арқасында меңі бар,
үшіншісі бәрін тіке қабылдауды дөп білген.
Бірі өзін жақсы көреді, ал бірі мені ұғар
(біріккендері маған жолыққан жоқ мүлдем).
Бірі сен сияқты маңдайдан үрлеп кекілін,
екіншісі ылғи кілтін жоғалта береді.
Ал соның бәрін біртұтас жинай алмай кетуім —
Құдай бір қателігін қайталамайды ғой, себебі.
Жан дүниең де тіпті, мен үш рет барлап үлгерген,
жеткенше барлық кедергілеріне қайралып,
осында қалды, бүкіл тірі гүлдер мен
барлық ақау телефондарға айналып.
Ал сен, есімде:
«Сағынышыңнан кеп өшпек сәт,
садақа іздерсің өзіңе» деп кербез үн қаттың.
Ал нөсер, баға, ал шахидтер, мына роспечать?
Қоя берші оны, қасымдасың ғой, қымбаттым.
p.s. Өзі де таңғаларлық тұнық ақын Вера Полозкова Быковтың осы өлеңін оқуда.
Негізі, тікелей аударма қиын. Мында сөздері, буын санына дейін сәйкес екен. Мүмкін еркін аударғанда тіпті күшті болар ма еді…
Менің авторларға құрметім — олардың идеясын сақтауда, тіпті құрылымында да. Әйтпесе, ақын аз ба… :)
Түпнұсқасын литераторлар талдап, бәлки идея мен форманың үздігі деп таныған болар. Бірақ, өлең құндылығы оның тудыратын сезімінде.Себебі, әдебиеттанушылықтан хабары жоқ оқырман өлеңді идея, структура деп бөлшектеп мимен емес, тұтастай кесек туындысы ретінде санасының арғы жағындағы түйсікпен қабылдайды.
Миым мықты аудармашылық еңбекті көріп тұр. Месседжды да форманы да сақтағансың. Бірақ, өз жаныңды түпнұсқадан барынша алыс ұстаған соң, мықты аудармашы дайындаған келісімшарттың қазақша нұсқасындай қабылдадым. Сапасына тамсандым. Бірақ өлеңнен алуға тиіс тебіреніс порциясынан қапыда қалдым.