Қазақ, басыңды көтер!

Өткенде бір қызық жиынға тап болдым. Кәдімгі асық ойнаудан республикалық чемпионат болып жатыр екен. Көрерменнен қатысушысы көп жарыста әрбір облыстан келген спортшылар қабақтарын түйіп, кәдімгідей дайындалып жатыр. Асықты ауылдағы қара сирақтың арасынан алып шығып, осылай дәріптегеніне риза болып қалдым.





Сайыс болды. Біреулер жеңді. Біреулер жеңілді. Бірақ азарты ауылдағы қораның артында болатын қызыққа жетпейді.
Жә, айтайын дегенім бұл емес. Сурет түсіруге қызығып жүріп жүргеннің жартысы басын төмен қаратып, еңкейіп жүретінін байқадым. Бұрын да байқап жүрміз ғой, айттық талай. Бірақ, жарыс қызып жатқанда барлығын ұмытып кеткен тіптен қызық болып көрінді.

Мысалы мына жігіт ағасы баласына жанкүйер болып келген екен. Баласының арқасын қаққанша телефонның бетін сабағанды жақсы көріп тұр енді…



Ал мына ағай бұрышта бастан аяқ қарап тұрды. Телефонына.



Тағы бір жанкүйер…



Мына ағай да баласын асық ойнатуға алып келіпті…



Сайысты ақпаратпен қамтамасыз етуге келген тілші қыз…



Және де төрде тұрған ел ағалары. Жиналған жастарға ұлттық өнерді дәріптеуге шақырып тұр…



Міне солай. Бірдеңе деп ақыл айтып, зар заман жайлы мораль айтқым келмейді. Өзім де бүкірейіп планшет ұстап жүремін. Жай ғана өздеріңді сырттан бақылап, өз-өздеріңізге "Қазақ, көтер басты!" деп айтып көріңіздер. Ең қызықты сәттер экранның сыртында өтіп бара жатқан шығар бәлкім…