Сол көктемде...

Көктемнің жайма шуақ күндерінің бірінде менің құлағыма алтын сырға салынды. Не үшін екенін білесіз бе?
Әрине, біреу мені меншіктеп қойды. Бұрыңғысынша, емін-еркін зымырай алмай, аяққа тұсау салынып, абайлап сөйлеп, ақырын басатын болдым. Құрбыларым «байы бар қыз» деп бөліп тастайтынды шығарды. Көктем мезгілінде кейбір адамдардың желпініп, желігетіні бар ғойй. Менің құрбыларым көктемнің құтты күні қыдыратын, бірақ маған айтуды не ұмытып, не айтқысы келмей немесе айтқанмен келмейді деген шешімді өздері шығарып қойып өздерімен өздері кететін. Мен жұмыстан шаршааап үйге келсем, қыздар жоқ болып шығады. Олардың қыдырып кеткенін білгенде ішім күйіп кететін. Тұз жалап та көргем, бәрібір ішім күйіп-жанады. Менің студенттік өмірімдегі ең мұңды көктем осы болды ғой… Соншалықты трагедия емес, әрине. Бірақ маған обидна еді да е…