Армандар театры – орындалған арман

Old Trafford. Манчестер Юнайтед жанкүйерлерінің Меккесі. Бәрінің барғысы келеді. Барғандар кемі бірнеше жыл мақтанып, айтып жүреді. Мен соңғылардың қатарындамын.

2007-жылдың (көрдіңіз бе, арада 6 жыл өтсе де әлі айтып отырмын) 1-тамызы. Маусым алдындағы соңғы дайындық матчы. Қарсылас — итальяндық «Интер».
Әуелі қаланың өзін біраз аралап, матчқа қырық минуттай уақыт қалғанда стадионға келіп жеттім. Пойыздан түсіп, биік дуалдың арғы бетіне өткен кезде қозғалуға шамам келмей қалды. Құдды құмырсқаның илеуіне тап болғандайсың. Маңайдың бәрі қызыл қиген құжынаған адам. Юнайтедің стадионына 75 мың адам сыйады. Бұл күні жолдастық кездесулерді тамашалауға келген көрермендердің саны бойынша рекорд қойылды(Нақты санынын ұмытып қалдым, тек стадион дикторының осылай хабарлағаны есімде).


Ең қызығы жанкүйерлер көп болғанмен, ішке кіру үшін бірін-бірі итермелеп, итжығыс болып жатқан ешкім жоқ. Оп-оңай кіріп, өз орнымызға жайғастық. Орнымыз ең жақсы жерде емес, бірақ алаң алақандағыдай көрініп тұр. Ойынның басталуына әлі жарты сағаттай уақыт болса да Stretford End әнге басты. Дәстүрлі «Glory, Glory ManUnited» Гиггз бен Скоулздың, Руни мен Фердинандтың, одан қалды Кантона мен Басби бөбектерінің құрметіне арналған өлеңдермен жалғасты.

Жолдастық кездесу деген аты болмаса ойын тартысты өтті. Екі командадағы португалдық жұлдыздар, сол кездің өзінде ардагер атанып жүрген Фигу мен жас тарлан Криштиану Роналду, жарау аттай шауып жүрген Гиггз бен гладиатор Матерацци, не керек, алаңға жиналған кілең шебер маған ұмытылмас әсер сыйлай алды.

Өкініштісі Юнайтед бұл кездесуде ұтылып қалды. Бірақ қасымда отырған ақбасты жанкүйер, маған да сенім ұялатқан бір ауыз сөз айтты: «We will win tomorrow!». Иә, біз ертең бәрібір жеңеміз!