Таксишінің әңгімесінен...

Таксишінің әңгімесінен…

Алматының жаңбырлы кешінде үйге бармақшы болып такси тоқтаттым.
— Күн суып етті, ә? – деп бастады таксиші мен көлігіне отырған соң.
Үлкен кісілермен әңгіме-дүкен құрғанды мен де жақсы көрем, ары қарай іліп әкеттім. Жол ұзақ болатын.
Ия, таксишілер – әңгімешіл халық…

… Жиенім түріктің қызына үйленетін болып Ыстамбұлға құдалыққа бардық. Ұлан-асыр той жасады. Түркияға келгенімізге ризамыз. Түріктердің де езулері жиылар емес, біздің келіншектерімізбен би билеп, көңіл көтеріп жүр.
Бір кезде балдызым қалжыңдап:
— Жезде, сен да барып түріктің сұлуларын биге шақырсаңшы! — деді.
Онысы да жөн екен деп, барып құдағиларды биге шақысам: Бізге болмайды! — дейді.
Сонда біздің келіншектерге болады да, бұларға болмайды екен ғой?! Ашуланған күйі той жүргізіп тұрған асабаға барып, «Ән айтам!» дедім. Бетіме бажырайып бір қарады да, микрофонды қолыма ұстата салды.
Сондағы айтқан әнім – «Менің Қазақстаным». Аса мақтанышпен әрі шырқата айтқан болуым керек, түріктер орнынан тік тұрып тыңдады. Мені әнұран айтып тұр екен деп ойлапты. Ал мен айтқан әнімнің еліміздің мақтанышына айналған әнұраны боларын тіпті де білген жоқ едім…