Алғаш рет кір жууым.

«Да жуу» © monti

Бұл жазбаны комплекстен жазып отырм. 14 бастық жіберетін керемет емес екенбіз, алқашқы махаббат та кинодағыдан гөрі жәй, қарапайым өтіпті. Бірақ қалыспау керек, шымкентшетойларсстың.

Очм, мақан ауырып қалд бірде қатты. "Құлындарым, өз күндеріңді өздерің көріп жатырсыңдар ма?" деп, боз-боз жылайд ауруханада жатып. Ауырып қалған бір аптаның ішінде мустангтар сияқты жабайыланып, еркін өмірдің дәмін татып, шарбақтан шарбаққа секіріп, құтырып-қиқулап жүргенімді қайдан білсін! «Зиза тәтеңнің үйінен ішіп тұрыңдар тамақтарыңды!» дейд мақан.
Бір аптадан бері қуырылған кептер етін ұрланған помидорға шылап жеп, ал түскі асқа — бұқпа атып алып жеп жүргенімді білсе — әрине, мақанның әңгімесі тіпті басқаша болар еді де. "Қарным аш емес!" — деп қоям, типінақ, «уайымдамашы» деген түрім ғой. «Шомылып тұр сосын, Тілектің моншасына бір айға жететін ақша беріп жібердім!» дейд. Мұқтаждықтың бұл түрін — көлге түсіп өтеп жүрген мен, тағы да үндемедім.

Мақан ауруханада айға жуық жатып, мені ақыры нағашыларға тапсыруды шешті. Пойызбен бір вагон қаладағы мәңгүрт нағашылар келе жатыр дегесін, барымды киіп қарсы алмақ болдым. Мақанның кірді езіп суға салып қоятынын есіме түсіріп, көк көйлегімді, джинсымды, қара шұлығымды салып жіберіп, «Салтанат» деген salta -ға екі қайнаса сорпасы қосылмайтын кір жуатын ұнтақты төгіп кеп жібердім. Бірер сағаттан соң жуайын десем, қол удай ашид! Әнассстың, технологиялық шешім таптым. «Кір жуатын машина әрі-бері айналдырып жумаушы ма еді!», күректің сабын алдым да, өкіртіп астауды былғай бастадым…

Нағашыларды пойыздан күтіп алдым. Қара-көк ала бір түрлі көйлек, үтіктелмеген, неге екені белгісіз — балағы тек тобыққа жететін болып тарылып қалған шалбар, өскен шаш, аюдай тырнақ, күс қол міскінімді көріп, нағашы әжем "қозым-ау, мынау не боп кеткенсің!" деп құшақтап, жылап жіберді. Мен де мұңайдым: нағашы әжем келгенде «ай-хойлап!» қойып шай ішетін самауырын алты сомға сатжіверіп, сағыз алған болатынмын…