Емшінің “шипасы”

Ауылдан нағашы ағамыз хабарласып, Гүлжиян тәтеміздің соңғы кезде сырқаты сыр беріп жүргенін, сол үшін қалаға барып дәрігерге көрінуге бел байлап отырғандарын жеткізді. Тәтемізді күтіп алу, баратын жеріне апару, қайтадан шығарып салу сияқты шаруалар маған қадалып тұрып міндеттелді. Сонымен уәделі күні тәтеміз де аһылап-үһілеп жетті-ау қалаға. Қай ауруханаға, қандай дәрігерге апарайын десем, ешқандай ауруханаға бармайтынын, халық емшісіне көрінетінін, тіпті оның мекенжайын тілдей қағазға жазып алып келіпті. Ауру адам тырысқақ дейді, бәлін жылда бір келгенде, сөзді көбейтпей ана емшіге апарсаңшы деп төтесінен қойды. Хош, сонымен қағазға жазылған адрес бойынша халық емшісінің үйіне де келдік. Алдымызда алты адам бар екен. Күте-күте біздің де кезек жетті. Тәтем ішке енгесін, тілеуін тілеп мен қалдым. 25 минуттан соң шықты. Бір сеанс алған екен. Емшінің айтуынша өті толған, бүйректе тас бар, жүрек тамырларының бірі қысып қалатын көрінед, бауыры біраз үлкейген. Шөптен жасалған бірнеше дәрінің түрін беріпті және ауылға қайта беруіне болатынын айтып, қалада отырып ауылдағы науқасқа сеансты жалғастыра беретінін айтыпты. Бір жарым айдың ішінде құлан-таза жазыласың депті. Не болса да қалаға келіп тұрғасын диагностикалық орталықтан өтіп, анализіңізді біліп қайтсаңыз қалай деген сөзіме тәтем жақтырмай қарады. Сонымен таңертең емшіге қаралған тәтеміз, түс ауа ауылына қайтты…
Арада үш күн өткесін нағашымыз қоңырау шалып жатыр, тәтелеріңді скорыймен алып кетті, областнойға апарады екен хабарласыңдар деді. Сөйтіп тәтемізге операция жасап жаны қалды. Диагнозы асқазандағы жара екен.