Қайран...

Мен 1 желтоқсан міндетті түрде қар жауып, 1 наурыз күні барлығы еріп кетіп, жемістің барлығы 1 қыркүйекте пісіп, тап сол күні бүкіл жапырақ атаулы сап-сары болып тұруы міндетті деп ойлайтынмын.

Розетка демекші, менің кіішкентай кезімде бір қол сағатым болған еді (қара пластмасс, электронный)соның батарейкасы отырып қалып, әкем ауданға барып келгенша өзім зарядтай тұрайын деп, лампочка бұралатын патронды алып артына сым жалғап, вилка (вилка для розетки) тағып, жасалған дайын зарядчик ретінде патрон ішіне "+" "-" қарап әлгі қолсағат батарейкаларын салып қойдымда розеткаға тыққаным сол екен, пытыррррррррр деген дауыс сүйемелдеуімен розеткаға дейінгі сым бұрқ етіп жанып кетті, үйдің іші қара түтін

Мен адам міндетті түрде 100 жасауы керек деп ойлайтынмын, кімге қанша жыл өмірі қалғанын айтып, мазаларын алатынмын.

мен телевизор көретінмін де ойлайтыынмеен, лібә бізді де біреу көріп отқан шығар нақ деп

сосын бала қайдан туады деп ойлайтынмын, негізі мен жұрттың балаларындай АИст майит қа сенбейтінмін, өйткені сиыр қой жылқы туып жатқанының куәсі болатынмын

Мен апай «ертең бірің космонавт, бірің ғалым, инженер боласыңдар!» дегеніне қатты, қатты сеніп, армандап кететінмін. Қаравотсам — қазір бәріміз пяншікпіз, ептібайымайдтың мұғалимасыннстың.

Назарбаевты атам деп ойлайтынмын, Елцин көрші Жанболат досымның атасы

Кесірткені крокодилдың баласы деп ойлайтынмын

Жақып атаның: «адам болудан кетті ғой бұл қаззақ, адам болудан кетті; жүдә адам болмас енді, сірә оңбас енді!» дегенін сандырақ деп ойлаушы едім.

Сақыпжамал әже:«Таста бұ қаззақты, одан қаңғы шикісары орысқа жақсылық жаса!» деп кейігенде, «НегеҰ, әжеҢіғҰә?» деп ойлайтынмын.

Қабаған итке қарсы жүгірсең қашады дегенге сенетінмін. Және әрдайым солай болатын. Тек бір рет жаман таландым.

Көбісі Абай айтқандай ойлайтын: ей, құдай-ай, бізден басқа халықтың бәрі антұрған, жаман келеді екен, ең тәуір халық біз екенбіз деп

Мені әкем достарын қағыту үшін пайдаланатын кейде. екі досы бар еді біреуінің аты Жандос біреуі Тілеухан.
Дамбалсыз жүрген мені табуретке тұрғызып, «Жандос кәне?» десе, мен әлгінің басын көрсетем, «Тілеухан кәне?» десе, мен әлгімнің тасын көрсететінмін.
Қонақтар соған мәз.

Мында көбі тоққа соғылыпты ғой, мен керісінше.
оқиға менің 4 жасымда болған. Баяғыда қызыл вьетнамдық бальзам болушы еді ғой, «звездочка» деген.Әжемнің сіңлісі қайтыс болып, соның ауылына кеттік.Үйге бата оқуға келген адамдармен үлкендер шығып кетті. Сол сәтті күткендей, мен әлгі бальзамды бетке жағатын крем деп ойлап (бетке крем жақсам есейем деген есер ой ғой), ақ көңілмен бетіме толықтай жағып алдым сол кез еміс -еміс есімдеБір мезгілде бетім дуылдап қыши бастады, одан ісіп кетті.Ақыр соңында ауырып, жылап жатып қалдым. Үйге келгендер «Ойбай, мына бала тоққа түсті, неге жаңа тоқты жинамадық?» деп бір-біріне сөйлеп, дәрігер шақырып, бірнеше укол салып, бетімді бері қаратқан. Әрине, бальзам жаққанымды ешкім ақыры білмеді. Бірақ сол өзіме үлкен сабақ болды.

Менің қолымда бомбошка жарылған. басын кесіп алып тастап, кукіртін жақсам, пжжж етіп сауле шашатын шығар деп ем, бытыр ете түсті. Бітті құлақтан кеттім(тура мағнасында). Бөлмеден качегарга әкем жүгіріп кеп бірдеңе деп жатыр түк ести алмадым)))

мен кiшкентaй кезiмде қaйшыны тығып бaсқa бөлмеге aпaрып: кiрпiгiмдi, шaшымды қиқaлaп тaстaйтынмын
Есейе келе тaрaқпен кекiлiмдi бұйрaлaйм деп тaрaққa орaйтынмын, бiр уaқыттa әлгiнi шaшымнaн шығaрa aлмaй әлек болaм, aқыры кекiлiмдi құйқaдaн кесуге турa келетiн.

 Әбеке, жарайсың! Неше түрліні еске түсіріп күліп алдық

Креслоның үстіне өрмелеймін деп батарейге құлап басымды жарып алғам. Кейін 4-5 жасымда тап сол креслоның үстіне шығып, әлгі гимнаст бала сияқты сальто жасаймын деп тап сол батарейге тағы соғып алғам басымды.
Кейін 6 жасымда көрші Жомарт деген 3 жасар балаға темір таяқ беріп, өзім ағаш таяқ алып қылыштаспақ болғанда әлгі епті басымнан бір беріп тағы жарып тастаған.
Содан кейін талай столб, есіктің рамасы, асфальт, лакированный туфлиді маңдаймен «сипап» көрдік

Жердің бетін шыбықпен тырнағандағы ақ түсті топырақтың алғашқы қабатын жерде көмілген адам сүйегі деп ойлайтынмын. Өзімді археологпын деп ойлап, жаңалық ашпақшы болғам. Ескі тақырыптарды тікелей эфирге шығару деген құмарлық содан алса керек…

Ех, балалықпен не бүлдірмедік… Ағаммен тетелес өскендіктен, екеуміздің арамызда бітпейтін дау, жоспарлар жиі болып тұратын. Біреу ренжітсе болды, үйдің жанындағы үлкен ағашқа өрмелеп кететінбіз. Оның өзі 5 қабаттан тұратын, мен төртіншіге орналасып, ол жоғарыдағы көршім болушы еді. Төмендегілердің жай-күйін бақылап тұрған сондай қызық болатын.

Мен 8 жасымда ауладағы балаларды жинап, көше олимпиадасын ұйымдастырушы едім жазда. Ішінде күрес, биіктікке секіру, таспен тигізіп кірпішті құлатудан, ұзындыққа секіруден, т.б. жарыстар өткізіп) Қызық болатын ед.
Бір щеголға шіріген ағашты ұстатып қойып, оны бір ұрып сындырып, сосын басқаларына құрғақ, тастай тақтай ұстатып, «Ең бастысы концентрация! Ойларыңды бір нүктеге бағыттап, бар күштеріңмен ұрсаңдар сынады» дейтінмін.
Бір-екі бала қолдарын сындыра алмай, намысқа тырысып он рет ұрып, ақыры ашудан жылап, өздерін лузер санап кеткен.

Үйде дәу қара «рекорд» деген телевизор болды. Соның артын шұқылап бір кішкене жоғал қақпақшасын басып қалсам, бір нәрсе сырт етіп ұшып кетті. Таба алмадым. Кешке әкем теликті қосып істемей қалғанын көрді. Білмейтін нәрсесі жоқ еді марқұмның. Артын ашып жоғары кернеуден қорғайтын «предохранитель» шамы жоғын тез тапты. Дереу жәшігінен біреуін алып шығып салып, қосып қалып еді. Рекордтың қосылар кезіндегі сыңғыр ете қалған дыбысы шықты…