Новелла бәйгесіне. Сатыбалды Кербабаев. «Тауық махаббат»

«Ақзеренің аватары құшті, үйленем, ғыӘ» ©СаянҮш



«Охх…». Ермек өзіне ызаланды. «Виртуал өмірді жүректеріңізге тым жақын қабылдамаңыздар: ол бар болғаны – шынайы өмірге пародия ғана» деп пе едім кешегі семинарда? Айтқан екенмін нақ! Біреу қыштаған жоқ қой, ең болмаса осы соңғы сөзді айтпай-ақ қойсам нетті-ау! Енді міне, өзімнің ындыным құрып, танауым желпілдеп кеткені...».
Тек қолмен ұстап, көзбен көргеніне ғана сенетін педант Ермектің өмірлік ұстанымы найқалып, құлауға әзер тұрғанына бүгін үшінші күн. Желілерді қаңғырып жүріп, біреудің досының досы арқылы шықты ма, есінде жоқ: әйтеуір түн жарымында онлайн отырған осы бойжеткенді әуелде біртүрлі қызық көрінген. Суреттерін қарады. Сұлулығы ма, бәлкім сиқыры ма; әлде екеуі де бар ма — әйтеуір баурап алды. Имене-имене достық ұсынған – бірден қабылдады. «Атым — Қырмызы» деді ұяң дауыспен. Иә, ұяң дауыспен! Себебі Ермек осы бір биязы қыздың тіпті дауысын естігендей болды! «Жазбадан да адамның үнін естуге болады екен-ау»деді Ермек іштей. Сосын: «Жазбадан да адамның үнін естуге болады екен-ау» деп, сырттай да айтып көрді, әнасстың: үйде бір қой ешкім жоқ еді.
Әншейінде сылбыр сағат сол күні зулады дейсің! Жаңа таныс бойжеткеннің жазған сайын елітіп бара жатқанын сезді Ермек. Тіпті аздап қауіптенді де. Сезімді басқаруға болады деп есептейтін Ермек, өзінің аңсары осы бойжеткенге үнемі ауып тұратынын байқады. «Махаббат? КетЧ». Не болса да, бұрын-соңды өзімен өзі осылай арпалысқаны есінде жоқ…
...Қырмызы байланысқа шықпағанына үш күн. Біраз білісіп қалып еді. Ең кереметі – ол да сырын ашып, Ермекті іш тартқандай. Осыдан бір апта бұрынғы Ермектен бүгін ештеңе қалмаған: виртуал әлемді мойындамайтын менмен жігіт енді — мессенджердің жылт еткенін немесе «дыңқ!» етіп дыбыс шығарғанын аңдып ұйықтайтынды щығарды. Түні бойы елгезек жататын болғасын ба, түс ауа ұйқысы келетін болыпты. Ал Қырмызыдан – «бір хат жоқ».
«Алдап жүрген де! Бір рет болса да сезімге ерік беріп көрсем деген, уа Аспан Әміршілері — оны да көп көрдіңдер! Жарайды ендеше!». Ызаланған Ермек мессенджерді ашып, Қырмызының әдемі аватарына барды да, «Del-ды» басуға оқталып… «Бәлкім іссапарда? Шығып қалар?». Өзінің сұқ саусағына — жаңа ғана қиянат жасай жаздаған кісіше жиіркене қарады. «Не боп барам мен өзі?...».
Әлем-тапырық күйде жүргеніне бүгін – үшінші күн. Жұмыс та жөнінде қалды. Іздеп-іздеп, телефонын қайната жаздаған бастыққа жауабы біреу: «Қойыңызшы: демалыс, түн демей жеті жыл жүрдік қой!». Әншейінде сөзіне жауынгердей қақшия қалатын Ермектің бұл қылығы бастығын кәдімгідей абдыратты. «Ауырып қалсаң, жайсыз болып тұрсаң түсінем ғой, тек хабарыңды беріп қойсаң ғой...» деді ол күмілжіп…
… Бейберекет саңқылдаған радионы өшірді. Тыныштықтан тұңғиыққа кетіп бара жатқандай болғасын, телевизорды қосып қойды. Бір есін жиғанда, өзінің пультті бейберекет басып отырғанын байқады. «Не дейді: «Шіркеу уағыз жүргізуге енді Интернетті қолданбақ» дейді? Құдайым-ай, жаңалықтарыңның кескініне болайын, журье ептібайымайд!». Қауға сақалды әулие әкей әйтеуір сампылдап сөйлеп жатыр. «Біз уағыздау жұмыстарымызда әлеуметтік желілерді кеңінен пайдаланып жүрміз» — деп қояды… «Тұра тұр! Немене?». Көзі шарасынан шыққан Ермек қалбалақтап барып, телевизорға үңілді:

«Мынада менің контактім не істеп жүр? Ом манэ падме хуум – Қырмызы???!!!»...