Мимо:)

Алматы. Такси.
— Намаз оқисың ба, інім?
— Құдайға шүкір, аға. Енді, ептеп…
— Намаз оқыған жақсы ғой. Біздің үйде де барлығы оқиды. Өзім де оқып тұрамын.
— Дұрыс, аға. Қабыл болсын.
— Бірақ, сен маған мынаны түсіндірші. Осы сендер намаз оқисыңдар, жап-жас боп алып қойған сақалдарың мынау. Әй, осы бабаларымызда мұндай болған жоқ қой. Батырлар, билердің барлығы да ел ағасы, жігіт ағасы болған кездерінде сақал қойған. Сенікі не енді? Айтшы осыны?
— Енді, аға… Мәселе онда емес қой…
— Жоқ, сен тыңда мені. Көшеде келе жатып қараймын. Жап-жас қазақ жігіттері. Иегінде 3-4 тал сақал. Жарасқан, жараспағанымен жұмысы жоқ. Бұл қалай өзі? Балақтарын қысқартып алып, талтайып жүреді өздері. Әдептен жұрдай. Сенікі ондай емес қой енді. Бірақ, қандас бауырым деп, жаным ашығандықтан айтып отырмын. Менікі дұрыс қой???
— Иә, аға! Сіздікі дұрыс қой. Бірақ…
Жоқ, тоқта. Мен аяқтап алайын. Біз қазақпыз. Мұсылман болмай тұрып, қазақ болғанбыз. Өзіңе қарасам, жап-жақсы жігітсің… Ойлашы, төбемізден орыс, бір жағымыздан қытай жалмап жатқанда, мына жақтан сендер өздерің арабқа айналып жатсыңдар… Тілімізді қайта жаңғыртуымыз керек. Биліктегілер қайда қарап отыр, осы? Жастарға дұрыс тәрбие беру керек. Мен өзім өзіңдей жастардың сақал қойғанына қарсымын. Біз қазақпыз, бауырым. Бұл біздің бабаларымызда жоқ нәрсе. Түсіндің ба? Сен бұлай жасама. Үйіңе барып сақалыңды алып таста. Мұртың қала берсін. Қанымызға сай нәрсе жасауымыз керек бауырым. Дұрыс айттым ба?
-Дұрыс, аға! Айтқаныңызға қосыламын ғой. Мені кешіріңіз бірақ та, мен ұлтым түрік негізі...
Жаңағы бері айтып келе жатқан сөзі далаға кеткендей сезіммен, таксист кісі бір күрсініп алып, Төле Би – Байзақов көшелерінің қиылысында тоқтады.
— Жолыңыз болсын, аға!
— …

*Түзету: Басты кейіпкер мен емес Орхан деген түрік досым