Абайдың "умаждалуы"

Дүкен біткенде самсап тұрған сансыз тәтті атаулыдан алыс жүретін адам кемде-кем шығар...Өзім де тәттіге құмартатын, қолыма түсе қалса, тез-тез қағазын ашып жіберіп (ашылмай жатса, ашулана жыртып ), ауызыма салғанша асық болатындардың қатарындамын. Әңгіме қағаздан шығады. Жақында «Халық сөзі» газетінен «Абай шөбересінің соңғы тілегі» деген мақаланы оқып… ойланып қалдым. Ғазел Мағауия (ақынның шөбересі)үйінде «Рахат» кондитерлік фабрикасынан шыққан «Абай» атты шоколадтың жасыл түсті қағаздарының орауын жазып, жүздеген, әлде мыңдаған бір жапырақ қағаздарды әдемілеп тұрып қаттап, шкаф сөрелеріне жағалата жинап қояды екен. «Мұны атасының әзиз бейнесі аяқтың астында жатпасын, жүрексіздер жыртып, бүктеп, мыжғылап тастамасын деген перзенттік жанашырлығы деп ұққан едік» деген екен. Ұқса, шөбересі ұқты. Біздің ұққанымыз шамалы. Шоколад десе жанын беретін жандар білетін шығар, «Рахат» кондитерлік фабрикасынан «Абай» атты конфеттер шығатынын.Жеген де шығарсыздар талай мәрте тамсанып. Тіл үйірер дәмін білгеніңізбен, сыртындағы қағазын не істегеніңіз есіңізде ме? Жо-жоқ, мен жүгіріп барып, қоқыс салынған жәшікті ақтарыңыз деп тұрған жоқпын. Кәмпитті жеуін жейміз ғой, ал қазақтың бас ақыны — Абайдың суреті бейнеленген қағаздарын умаждап, әңгіме арасында үстелдің үстіне лақтыра салған болармыз не «жемесең түсіңе, жесең тісіңе» кіретін етті тіс арасынан тазалаймыз деп, «зубочистка» қылдық па? Ойланып қаламыз.
Қалай ойлайсыздар? Қазақтан шыққан тұлғаларды кәмпит, шараптардың мұқабасы ету дұрыс па? Мүмкін халыққа өтімді болу үшін, насихаттау үшін деп басыңызды изерсіз. Бірақ, сыртындағы қағазына емес, ішіндегі тәттісіне асығатын біздер үшін мұндайдың қажеті қаншалықты? Себебі, қағазын лақтыра саламыз ғой. Әруағы кешірсін… Абайымыздың суреті талай мыжылып, қоқысқа кеткен болар, желмен ұшып, аяқққа тапталған болар, отқа оранып не жыртылған да болар…