Статистикасымақ

мынау тақырыптар нөпірі ме дедім ғой  үш ірі абзац — бір-бірінен мүлдем алшақ жатқан үш тақырып.

Пы.Сы. Алматыда студент болып көрмеппін, сондықтан, алматылық студенттер маған жұмысқа не басқа жерде қоғамдық көлікпен жету жолындағы басты кедергі, әсіресе, оқу мезгілінде

Кеңес үкіметі кезінде адамдар қалай өмір сүрген джинсисыз а?

\
Ол кезде де джинсы болған қарағым.

ық-ық Мен үйге дейінгі жолды музыка тыңдаумен қысқартам, жұртпен жұмысым жоқ, құлақта құлаққап, музыка… Соңғы сәт құлаққап жоғалып қалып еді, адамдарға қарап ойға шомумен барам (но дәл мына сіздікіндей статистика жүргізбейдкем.)

Ал басқалар қалай жол қысқартар екен?
музыка тыңдаймын, агентке кірем немесе қиялдаймын.

Статистика жүргізуге талабың құптарлық екен. Айналаңа зер салып, байқампаздық таныта отырған да таным көкжиегін кеңейтеді. Бір нәрсені білгім келеді — неге көлік айдаған әйелдерге көңіл бөлдің? Бір себебі болуы керек секілді стат.қызығушылықтан бөлек түпкі???

көбінесе сотка арқылы фейсбукке, керекинфоға, спорт сайттарына кірем. іш пысса көз рентгенімен айналысам.

бұрынғы күндерім есіме түсіп кетті ғой

Мен де дәл осылай есеп жүргізетінмін. Астанада он ер жүргізушіге төрт әйел келетін  осыдан екі жыл бұрын, ендігі өскен шығар.

Ал, қазір көшедегі у-шудан қашып музыка тыңдаймын, әрі жерден көз алмай плиталарды санаймын, салып тастаған суреттерін қараймын сондай-ақ, нәжіс жоқ па деп сақ жүремін (аялдамадан үйге дейін бір жарым, екі км)

әреееең жетем

жерасты пойыздарыңды қостырып алсаңдрщ

Көбісінікі қымбат көлік. Олар “либо лучшее, либо ничего” деген саясатты ұстанса керек.

Офисте жұмыс істейтін болғасын солай шығар. Арзандау көлік мінген қыз-келіншектер ол уақытта көбінесе барахолка, «Алтын орда» сияқты базарлардың маңайында жүреді.

Кеңес үкіметі кезінде адамдар қалай өмір сүрген джинсисыз а?

Ол кезде джинсы дүкендерде сатыла бермейтін. Көбінесе қолдан сатылатын. Қымбатқа. Оны да көбінесе студенттер киетін. Ал джинсы киімге қолы жетпегендер үшін «Техас шалбар» (басқа жақтарда қалай болғанын білмеймін, әйтеуір біздің ауылда солай аталатын) деп аталатын джинсыдың баламасы бар еді. Ондайдың біреуін мен де кидім. Ол кезде джинсы алу қиын болғанымен, айылбасында «Levi's» деген жазуы бар белдіктерді табу оңай еді. Кейін 90-жылға жақын «варёнка» деген айғыз-айғыз джинсы көп болды.

Жұмысқа автобуспен зайып алып, тойыс қатынап жүрген кезімде көп айналысқан нәрселерім, өткен-кеткен мәшинелердің сыртқы детальдарын тексеріп, қай мәшиненің қай жылғы екені туралы өзімше долбарлап бал ашу болатын. Мәшине алу соңғы бес жылдағы бас ауыртатын мәселелерімнің бірі болып келді. Одан қалса, әрине, көз рентгені
Содан кейінгі ермегім, өмір сүруді жеңілдету жолдарын іздеу еді. Мысалы, автобустың ішінде салонның алды-арты бос тұрса да, есіктің жанында үмелеп тұратын адамдар көп болады. Сол адамдардың көбі келесі аялдамадан түсетіндер болмайды. Соның кесірінен автобустың ішіндегілер түсу үшін, сырттағылар міну үшін әдеттегіден бір-екі минут болса да артық уақыт кетеді. Аялдамадағылар да оңып тұрған жоқ — іштегілер түспей жатып, қаумалап лап қойып кіре бастайды ептібайымайттар. Әйтеуір бірінің уақытын бірі алып жатқан адамдар. Солар бос тұрған жерлерге өтіп кетіп, есіктің жанына тек түсерде барса, автобус тезірек жүрер еді ғой шешессстің деп ойлап тұрасың іштей.

Үш нәрсемен айналысамын. Жұмыс істеп, ұйқым қанбай жүрсе, ұйықтаймын. Музыка тыңдаймын. Немесе (о, сұмдық!) ойланамын. Ойланғанда өткен-кеткенге сараптама жасаймын.

Джинсы демекші, бір ағылшын тілі мұғаліміміз «джинсы американдык жұмысшылардың жұмыс істегенде киетін киімі» деп еді.Содан бері джинс кисем де тек қарасын киетін болдым.  насихаты өтіп кетті мұғалімнің

Ал басқалар қалай жол қысқартар екен?

Мен де ұялы телефоннан әндерді және ҚАЗАҚ радиосын тыңдағым келеді. Бірақ, қоғамдық көлікке мінгелі бері құлап қалмай, киім жыртылмай, үсті-басым былғанбай аман жетуді ойлаймын. Отырып бару мен үшін арман, көліктегі түрлі адамдарды көріп ойға кетем. Жылдан жылға үлкендерді сыйлап орын беру, мәдениет, сыпайылық таныту әлсіреп барады, осыны байқадым.

Көбіне жаяу жүргенді ұнатамын. Астана өте кішкентай қала, жолдары тар болғандықтан болар, үйге келетін автобустар үнемі көлік кептелісінде қалып қояды. Таңертең ерте пробка аз болғандықтан, оның үстіне сабақтан қалып қоюыммүмкін болғандықтан, автобуспен жетуден басқа вариант жоқ әзірге. Маршруттары да тура баратын жерге екі-үш айналып барады, сосын туралатып жаяу тартқанды ұнатамын. Көше, парктердің ортасын жаяулатып кесіп өтіп, адамдардың арасында жүрген ұнайды. Кейде жол жөнекей түрлі дүкендерге кіріп, ана-мына заттардың, технианың бағаларын біле жүрген де жақсы.

Қазіргі уақытта қоғамдық көлікке сирек мінетін болып жүрмін. Сағындырып
Бұрындары сабаққа кеш шығамын да үйден, барғанша уайыммен өзімді жеп бітетінмін.( Анау қатал мұғалім қуып шығады не есік алдына тұрғызып қояды. Қандай сылтау айтсам екен?) Оның үстіне, маңғазданып келе жатқан көліктен бар ашуымды алуға тырысам.
Автобуста отырып, министатистиканы жасап та жүрмін. Көбіне машинаға қызығушылығым жоғары болғандықтан, екі көзім соларда. Әсіресе нөмірлері маңызды, удачный номер көрсем(дұрысы іздеп тапсам)болды, қуанып қаламын. Екінші аңдитыным, жүргізушілердің жынысы, жас шамасы. Сонан соң музыка тыңдау деген де бар, сампылдап сөйлесетін, қарқылдап күлетіндерден — "қорғаныс".