Шабақтардан жөн сұрау

Қым-қуыт қала ауылдың кезіне зар ғып,
Ащынып жатқан Ащысу өзіңе бардық.
Бір топ құрдаспен өзенім суыңа түсіп,
Салқындылығын өмірдің сезіне қалдық.

Іздесең таппай қоятын шақ бұл әдемі,
Жолдар да саған жетпестен шапқылап өлді.
Кезерген кеуде мүлгіген тірлікті ысырып,
Өзен боп енді өрекпи аққым да келді.

Буырқанып бойда бұлақтай тарап қаным бір,
Етпеші дедім Жаратқан ғажапқа ділгір.
Біздегі тірлік: «Ағысқа қарсы жүзу» деп,
Судың түбінде сүңгуір шабақтарым жүр.

Үрікпеңдер менен асатын қазаным да жоқ,
Суыңнан келдім сұрауға: «Тазамын ба?» деп.
Шабақтарым-ай, бұл судың иесі өздерің,
Бекіре, шортан, тулаған сазаның да жоқ.

Қараймын кейде сендерге аянышпенен,
Аянышымды жаныма таяныш көрем.
Бұл өмір өзі ағыс қой алқынып аққан,
Жөн сілтеңдерші ағайын қай ағыспенен?

Болғаның мұнда шабағым үлкен құт дер ем,
Қанаттарыңды тұмаға сүрт ерлікпенен.
Өз перзенттерін Ащы өзен кішкене десе,
Мен онда шабақтарымды үлкен қып көрем.

Келермін қайта уақыттың кемесіменен,
Деді олар маған: «Толқынмен егесіп өлем».
Дүниедегі ірілік һәм ұсақтықтар,
Өлшенбейді ғой олардың денесіменен.

Көз салам кейде сендерге аянышпенен,
Аянышымды жаныма таяныш көрем.
Бұл өмір өзі ағыс қой алқынып аққан,
Жөн сілтеңдерші ағайын қай ағыспенен???
Олжас Қасым