Туалет

Әр жұманың жұмасында «Чемпионсқа» өлең тыңдауды әдетке айналдырғаныма біраз болды. Жігіттер жақсы ойнайды, бір демалып қаласың.
Кеше кешкісін жолдас жігіттер хабарласқасын, басқа жерге баруға желанием болмағасын сол жерді рекемендеп, бардық. Ударниктерінің ақауынан дұрыс ойын болған жоқ, бірақ барады. Жаңа солист алған екен, дебюті болар деп топшылағаным дұрыс болып шықты.
Жігіттер басы қосылғасын белгілі, біраз дүниенің басын қайтардық. Екілер шамасында есіміз барда елге қайттық.
Үйге келсем, лифт стемей қалыпты. "Іс тігейін!"-деп (ине ұстау білмим) жаймен әндетіп көтеріліп келем, адыра қалғырдың сбеті де жанбайды екен жарықтық подъезіміздің (күнде зырылдап лифтпен жүреміз). Кейде таңертен шыққанда (онда да лифт жоқта) подъездің площадкаларында кішігірім отырмақ болғанын, кей этаждардың туалет болғанын көріп, -«Осыларды ұстасам бар ғо!..»- деп жұмысқа кете беретінім де бар. Содан не керек, атойлатпағанмен қанат бітіп келе жатырған жайым. «Төрттің тұсы-ау деймін,»-бір жігіт бұрышқа теріс қарап сілкіп тұр. Енді көз тұманданып, қан буырқанып қызуға мініп желкесінен бүріп ұстадым да жарға тіредім. Ойым бетін жарға мыжып, бір сазайн беру ед. Әлгіні қанша итерсем де беті жарға тимид, біразды қопаратындай денем бар еді, «мастықтан әлім жетпей тұр ма екен?»- деп, әлгіні мықтап ұстап, бар денемнің салмағымен жар тірегенде тиді-ау беті жарға. Сол-ақ екен біреу қаңқ ете қалғаны, әлгінің даусы емес, басқа біреу. Сәл босата салуым сол екен бір қыз бала әлгімен жардың арасынын шыға келді. Ай епті-ау, шамасы сілкіп тұрғанда қызбен нетіп жатыр екен байғұс, мен неге сиесің деп жармасып жүрсем