ӘРІП ПЕН ҰҒЫМ

ӘРІП ПЕН ҰҒЫМ

Көз алдымда зымырайды елік-күн,
Елік-күнге мен қалайша еріппін?!
ЖАН деген бір үш әріп кеп ғайыптан,
ӨМІР деген төрт әріпке еніппін.

Содан бері бұлдырайды сағым-күн,
Сағым күнде сабылумен жаным жүр.
АНА деген үш әріпке жаутаңдап,
БАЛА деген төрт әріпті жамылдым.

Сол атауды өтіп жатқан жеңді күн,
Жеңді күнім, менің атым енді кім?!
ӘКЕ деген үш әріптен таныдым,
ДАЛА деген төрт әріптің кендігін.

Жайсаң жанға шапағатын құйсын күн!
Құйсын күнім, махаббаттан күйсін мұң.
АРУ деген үш әріпті армандап,
СҰЛУ деген төрт әріпке сүйсіндім.

Ақ пен қара жолдарымның жолағы,
Жолағы да уақыттың қонағы.
ДОС деген сол үш-ақ әріп кей кезде,
ТУЫС деген төрт әріптен жоғары.

Тас төбемде жарқ еткенде жасын күн,
Жасын күнде жасағандай жасым мың.
ЖЫР деген сол үш әріпке ғашық боп,
АҚЫН деген төрт әріпке бас идім.

Тістенумен кейде көзге жас алып,
Жас алумен кете алмассың жасарып.
ЖЕР деген бір үш әріпте жүрміз-ау,
ӨЛЕҢ деген төрт әріптен өш алып.

Ғажап шақтың өтеріне ой салмай,
Ой сала алмай, тентектіктен тайсалмай.
АҒА деген үш әріпке жетіппіз,
АҚЫЛ деген төрт әріпті айта алмай…

ТЫҚ- ТЫҚ ТІРЛІК

Іздейтін кезде жаным махаббат,
Мұңлы ойдан кетем құтылып.
Жүйкемді жеді-ау қабырға сағат,
Тынымсыз осы тықылы.

Көшеге шықсам тым аппақ өңді,
Бір жан жүр билеп бөксесі.
Тықылы тағы құлаққа келді,
Тас жолға тиіп өкшесі.

Шегі жоқ ойлар шырмалып ақыр.
Кірсем де сонау жасыл бақ,
Тірлігі үшін тырбанып жатыр,
Теректі тесіп тоқылдақ.

Жанымды мұңнан аршып алып бір
Көктемнен келген жыр күттім.
Тықылдап жерге тамшы тамып тұр,
Тамырын соғып тірліктің.

Үтірсіз уақыт, үркемін анық,
Тық-тықтан мынау жалықтым.
Бөлмемде жатсам бүркеніп алып,
Сол үнмен кеудем қағып тұр…
Тық-тық.

ҚОС ӨЗЕНІМ

Сара тамыр сартылдап.
Күре тамыр күрілдеп.
Жүрек содан алқынбақ,
Жыр жазамын дірілдеп.

Тигр менен Ефрат,
Ортасында тарих нық.
Ал мендегі атырап,
Жүрек деген жарықтық.

Екі көзде кей күндер,
Тұнып жатты сан арман.
Сейхун менен Жейхуннен,
Арал –жүрек нәр алған.

Қос жанарда қалды мұң,
Далам – дидар, жуғанмын.
Тоқырауын, Талдының,
Ортасында туғанмын.

Керегі жоқ дәрігер,
Тамырымды бумашы.
Қос арнамда әлі де,
Толқын өлең туласын!
Жүрек мықты сол шебер,
Өлең маған бақ – ғұмыр.
Не болады солса егер,
Айдын-жүрек, аққу-жыр.

Сара тамыр сартылда.
Күре тамыр күрілде.
Ізім қалсын артымда,
Ғайып болған күнімде.

Артерия, вена деп,
Вирус біткен тұр әне.
Жаулаймын бәрі әлек,
Мәуреннаһр мына мен!

НҮКТЕ
«Бір нүктеден шықтың, сол нүктеге қайта ораласың.
Бумеранг – тірлік». Ғазиз Ештанаев.
Ғазиз аға!
Жөн айтады жолдасың.
Өмір – нүкте,өлім – нүкте ол да шын.
Сәлделі ойдан сәуле күтсе кешелер,
Көп кеудеге нүкте қойған қорғасын.

Күн – нүктеден көкжиекке таң атсын.
Шуақ – нұрын шартарапқа таратсын.
Бір ноқаттан мағынасы өзгерген,
Әліпбиін қарап тұрсаң арабтың.

Нүкте екен ғой жолда қалған ендігі із.
Сол іздерден тауып жүрміз жемді біз.
Жаным – ынтық, жауап таппай қиналғам,
Сүйдім екен сені неге меңді қыз.

Нұр – нысана ойға шабыт, құт берер.
Жалған өмір жанарыма шық келер.
Шайтан ада, өлмеу үшін үміт қой,
Өлеңімнің соңындағы нүктелер…
Бисмиллахи рахманир рахим.

КІНДІК
«Семей даласы Евразия құрлығындағы жер кіндігі екен».
Ұлы далам көшірмесі кеңдіктің.
Ұлы бабам Абай еді ең мықтың.
Жидебай да жер кіндігі құрлықтың,
Өлшеп, пішіп бойлық пенен ендікті.

Жұлдыздардың көшін көріп түндіктен,
Ұл-қыздарың өсіп-өніп кіндіктен.
Арқат ауыр дем алады сынақтан,
Жерге кіндік, елге сұмдық кім күткен?!

Торғай талып, мал мәңгіріп, бақа мас,
Улы жерге жанын күткен тақамас.
Шыңғыс шаршап, дел-сал болса Дегелең,
Бойын кеңге сала да алмас Бақанас.

Кімдерге жүк?!
Зағип болған шырақтардың обалы
Керең болған құлақтардың обалы
Шаба алмаған пырақтардың обалы
Шабылмаған құрақтардың обалы
Аға алмаған бұлақтардың обалы
Шындық неге сұм ақпар боп қалады
Кіндік деген – сынақтардың алаңы.

Ашық кіндік!
Нәпсіқұмар көз-күйік.
Шіріп жатыр күнәлі ой мен сөз тиіп.
Аман қалып қырық жылғы қырғыннан,
Тәубә дедік топалаңды тез тиіп.

Сұлулықтан басқа жолмен бағыңды аш!
Бойыңдағы шайтан оттың шамын бас.
Түндігіңді түтін бітсе жап қазақ!
Кіндігіңді көрсетпеші қарындас…

ШЫНЫ

Өлеңдерім өмірімнен нәр алған.
Денем менің топырақтан жаралған.
Ерте, кеш пе кететіні белгілі
Қара жерге сіңеді ертең бар арман.

Шыны әйнектен әлемге нұр тарайды.
Мөлдір қоршау сұлулыққа қолайлы.
Айналаға ойлана көз тастайсың,
Қимылыңды паш етуге жарайды.

Ол да құм ғой,
Күннің нұрын сүйеді.
Жарық түссе жылтырайды жиегі.
Мына өмірдің мұратына мұңайған,
Мүмкін ол да марқұмдардың сүйегі.

Ол да құм ғой,
Ғұмыр бітіп жер сүйді.
Жаны қайда, тәні мылқау мелшиді.
Жаңбырменен жағаласа жылайды
Іште жылу, сыртта суық тершиді.

Ол да құм ғой,
Жамандық пен жақсылық.
Ол жақта жоқ тағдырдағы тапшылық.
Қабырғада айнаға кеп тұр әне
Қабырғаңнан жаралған жан қас жұлып.

Амал-дәптер,
Оған қазір өлең тең.
Әйнек болып оралармын мен өлсем.
Ерте, кеш пе барамыз деп бәрібір,
Құлап жатыр менің көнбіс көлеңкем.
Менің компас көлеңкем.
РУСЛАН НҰРБАЙ