Лібә, көшедегі адамдарды көрсем суреттегідей жабайылар көзіме елестейді. Көктем шығып, төңірек жасара бастағанда сирендерге шабуыл басталды. Шығып үлгертпестен жұлып-жұлып жатыр. Біреулері оны сатады, біреулері үйіне/кеңсесіне алып барады. Мәз-мәйрам. Үйіңде 1-2 күн тұрып, қурап қалады. Ал далада бірнеше апта бойы жайқалып тұрар еді. Соны да түсінбейді. Қазір сирень талдарға қарасаң — бұтақтарында бұтақ та қалмаған. Сыйдиып сұрықсыз кейіпте. Еріксіз күбірлеп "әбілязовтың" дейсің, не дейсің енді басқа? Бәрібір түсінбейді.
Адамдар бір сәттік ләззат үшін әлемді жойып жіберуге даяр.
Кеше кешкі сегізде біздің подъездің тұрғындары жиналып нақ осы «жабайы адамадар» мәселесін талқыладық. Жабайылықтары сонша, ішкен-жегендерінің қалдығын сідік шаптырым жердегі қоқыс контейнеріне апаруға ерініп, баспалдақтың бойына қалдырып кетеді. Кейбірі өздерінің түкірік, қақырықтарын біреуге ем санайды білем сосын… аппақ жарға баттитып тұрып табандарының ізін таңбалап кететіндерді қайтерсің… Сирень дейміз-ау… Далада өсіп тұрған гүлің былай тұрсын, өздерінің тұрғылықты үйіне жаны ашымайды, жабайылар өңшең…
И оставляют вас умиpать на белом, холодном окне
© Ласковый май