Ол мені кешірмеді

Ол менi кешiрмедi
«Мақатаев-22»-ден қызылордалық қария Мақсат Оразұлының «Алғашқы махаббат» атты мақаласын оқыдым. Иә, менiң де көп жылдан берi iшiмдi «мысық тырналап», ащы өксiк көмейiме тығылатын сәттерiм көп. Өз бақытымды өзiм таптағаныма қатты өкiнемiн. «Кенжемнен кету арқылы оны бақытты еттiм» деп, өз-өзiмдi ақтап та аламын кейде. Қазiр бiр аяғым – жерде, бiр аяғым – көрде. Кемпiрiме: «Кенжемдi шақырып келшi. Қоштасып қала¬йын», – деп айта алмай қор боламын. Оның да көңiлiне қараймын. Ол да ауру-сырқаулы.
… Бiз Кенжегүл екеумiз ¬9-сыныптан бастап Кеңес одағының қатал тәртiбiне (оқушылар кешке киноға, кештерге бармайтын. Барған оқушыны жиналысқа салатын, ата-анасын мектепке шақыртатын) қарамастан, ұрланып кездесiп жүрдiк. Кездескенде бiр-бiрiмiзге жанаса отырып, бiр-бiрiмiздiң қолымыздан ұстап аламыз. Болды. Соған мәзбiз. Қазiргi жастар бiздiң мұнымызға сенбес те. Бiрақ, шындығы солай. Бақытты едiк. 10-сыныпты бiтiре сала, Алматыға құстай ұштық. Кенжегүл Қазақтың Абай атындағы педагогикалық институтына оқуға түстi. Ал мен түсе алмадым. Кенжегүлдi айналшықтап, Алматыда қалып қойдым. Құрылыста жұмыс iстедiм. Күнара кездесiп тұрдық. Мектептегiдей емес, түннiң бiр уағына дейiн емен-жарқын қыдырамыз.
Иә… Қалған өмiрiмдi тәрк етсем де, ол кездердi қайтара алмаспын. Келесi жылы тағы да жоғары оқу орнына түсе алмадым. Сырттай Кенжегүл оқитын институтқа түстiм. Сол жылы Кенжегүлдiң ата-анасының қарсылығына қарамастан үйлендiк. Бiрақ, бiрге тұрған 14 жыл iшiнде бала сүйе алмадық. Дәрiгерлер екеумiздiң де денсаулығымызда кiнәраттың жоқтығын айтты. Екеумiз бiр мектепте жұмыс iстейтiнбiз. Оны мен «Кенжем» дейтiнмiн. Адам жақсылықтан гөрi жаманшылыққа әуес келедi екен. Iшкiлiкке салындым. Мектептен шығып қалдым. Кенжем менiң «арағыммен» 6 жыл бойы алысты. Несiн айта берейiн, оны тастап, 4 жасар ұлы бар бiр жас келiншектiң үйiне кiрiп алдым. Киiм-кешегiмдi арқалап, әлгi келiншектiң үйiне кiрiп барғанымда 4 жасар Сәмет: «Әке, келдiң бе?» деп менiң мойныма асылды. Iшi-бауырым езiлiп қоя бердi. Арақ iшудi сап тыйдым. Басқа мектепке мұғалiм болып орналастым. Сәметiм адам қылды менi. Бiрақ, менен бала болмады.
...Қаланың бiр шетiнен екiншi шетiне Кенжемдi iздеп баратынмын. Көзiне көрiнбей, алыстан бақылап жүргенiме мәз боламын. «Кешiр менi, қосылайық» дейiн десем, бiр күш ұстап жiбермейдi. Алғаш рет оның жанынан бiр жiгiттi (болашақ күйеуi екен ғой) көргенде, ашуланып қасына жетiп бардым. «Бұл кiм?» – дедiм оны жұлқылап…
Иә… Кенжем менi кешiрмедi. Күйеуге шықты. Балалы-шағалы болды. Мен алыстан бақылап кетемiн. Кейде мектептен көрiнбей қалса, мұғалiмдер бөлмесiнен сұраймын. Аман-сау екенiне көзiм жеткен соң, көңiлiм орнына түсетiн.
Әлi есiмде, зейнетке шығар кезде онымен кездестiм. Мектептiң алдында тосып тұрдым. Ол менiмен сөйлеспедi. «Кенжем, кешiр менi!» – дедiм. Терiс айналып кеттi…
Иә… О дүниеде онымен кездесер болсам, қолынан тас қып ұстап жiбермеймiн. Баяғыдағыдай… 9-10-сыныпта ұрланып кездескенiмiздей тас қып ұстаймын. Жiбермеймiн.
Табыл Үнешов, Алматы.
www.zhasalash.kz/makataev-22/2785.html?lang=kz