Адамгершілік туралы

Алматы. Наурыздың бірі. Әр күнгідей аялдамада көп адам. Сығылысып ілініп автобусқа кіріп алдық әйтеуір. Аяғымыз үш аялдамадан соң жерге түсті. Студенттер, егде адамдар, оқушылар басым көпшілігі. «Бүгіннен бастап жүру құны барлығына бірдей 50 теңгеден» деп жүргізуші көңілді күйін танытып жарияға жар салып жатыр.
Адамдар: — Студенттер мен пенсионерлерге 25 теңге гой.
Жүргізуші: — Аты жөндерің жазылған жүру билетін алмайсындар ма ертерек...- деп жекіп тастады.
/Ол Заңның шыққанын барлығы 28 ақпан күні кешқұрын теледидардан көрген адамдар. Тойыс кеше/
Адамдар: — Симай жатырмыз, тоқтап адам ала бермеңіздерші
Жүргізуші: — Ұнамаса түсіп қал, маған не дейсің.
Көптің ішінен бастырылып, қиналып кішкене бойлы бала есік аузына зорға жетті. Оны өткізіп жіберуге ниет білдірген де жан болмады.
-Сен баланың справкаңды көрсет оқушы деген
/Ол баланың оқушы екені соқырға да белгілі бір қарағаннан/
Төле би көшесіне шығысымен халықтың арасына қалта тінтушілер де қосыла кіріп автобус есігі зорға жабылып кете бердік… Ары қарай «Тар жол тайғақ кешу»…

Пысы: Адамдар, не деген қаталсыңдар… Төрт күндік жалғанда жақсылық, ізгілік, адамгершілікті жинастырып барасыңдар.