Жақсысыңға сұрану

— Мен… Мен қандай адаммын, мен?!
Сені бақыттан басыңды айналдырардай,
Еліктіріп өзіме байландырардай
(Жә, не көрінді сонша осындай байлам құрардай?)
Адаммын ба?

— Қайдам…
Бақыттан бас айналмас болар,
Өзінсүйерге ешкім байланбас болар…
(Өзінсүйерде қайдан бас болар?!)
Жауабым: жоқ! Мен үшін – жоқ.

— Қалай? Қалай жоқ? Тұқыртпай қоя тұр…
Өзіңсіздіктен сарылатыным ше?
Мына кең дүниеде тарылатыным ше?
(Аха, тағы сол тарлығыңнан жарылатының ше?)
Жақсымын ба? Айтсаңшы!
— Қыспаққа алдың ғой сонша…
Адамды жақсы деу керек болса:
Кіршіксіз пәктігімен,
Аққа жақтығымен,
Күмәндарға жаттығымен,
Дандайсып кетуден сақтығымен
Дараланатын шығар?…

— Біраз жерге апарып тастадың ғой…
Мен… мен ешкімнің адал асын баспадым ғой,
Әдептен аспадым ғой,
Тұнығымды лайлап, ластадың ғой…
… Мені жақсысың деші…

— Кешір… Көзбояушылықтың құлы емен…
Жалпы… мен көз бояғанды ұната бермеймін,
Көндіктіріп алғысы келушілерге ермеймін… дегендей…

— Мені жақсысың деші…

— Жоқ.

— Қатыгез, озбыр екенсің…