"Сенің мұндай ит боларыңды күшік кезіңде біліп ем!..."

Театр деген керемет қой… Түгелдей бір роман не пьеса «оқып» шыққандай күй кешесің. Осы жолы театр сахнасынан мен Гогольдің "Үйлену" комедиясын оқып шықтым.

Зал қыран-топан күлкіге айналды.

Негізі осымен де рецензияны бітіруге болар еді, алайда өз әсерімді, ойға түйгеніміді айта кетейін.
Ең бірінші, актерлер жайлы. Керемет таңдалған актерлер тобы. Әсіресе, өзімнің сүйікті артисім Жандарбек Садырбеков сомдаған Анучкиннң рөлі ұнады. Сондай-ақ басты рөлдегі Агафушканың (атын біле алмадым сүйкімді актрисаның), Дулыға Ақмолданың сомдауындағы Кочкарев, Асылбек Боранбайдың сомдауындағы Подколесин — тамаша сомдалған рөлдер.

Режиссердің постановкасы-ғажап. Жоғарғы бағалауларға тұрарлық. Сахнаны пайдалануы, декорациясы мен актерлер киімдері, бәрі-бәрі өз орнында, идеалды түрде болды.

Ал актерлер ойыны: Анучкиннің арақ ішкендегі қимылдары, Жевакиннің (Б.Қожа) биі, Дуняшаның қонақтарды күтіп алуы, Агафушканың күлкісі-еріксіз өзіңді күлдіреді.

Жалпы пьесаның тақырыбы-үйлену. Оған адамдардың көзқарасы, қорқынышы, күдіктері. «Оның машақаты неткен көп. Алдымен шіркеуге бару керек. Сосын ұл бала, кейін қыз бала туады. Оларды тәрбиелеу керек. Қызды құтты жерге отырғызу керек. Ал егер оны кейін күйеуі күн сайын тоқпақтап отырса, міне сосын дүниенің соры болады...» деп ойлайды "қорқақтың" бірі Агафья Тихоновна.

Ал «күйеу жігіт» Поколесин болса досы Кочкаревқа: «Олар менің мазамды алады ғой. Маған жұмыс істеу үшін тыныштық керек қой...» деп "қиналады". Мың толғаныс пен "қиналыстан" кейін соңында ол «ешкі күйеу» болып ақыр аяғы терезеден секіріп кетеді.

Актерлердің шебер ойыны мен қызықты диалогтар комедияға нәр беріп, көрерменге жақсы көңіл-күй сыйлады.