Мерекені қалай тойлаудамын?
Күн суық. Қашанда кешігіп жүретін әдетіме басып, Алматыдан келген таныстарды Астананың аязына үсіріп, әйтеуір кездесетін орынға әрең дегенде жеттім. Бұл орын — Астана-Арена еді. Мұнда келуімізге себепкер — «Тәуелсіздік — қазағымның арманы» атты музыкалық дастан. Ғимараттың есігіне жету қандай қиын еді: алдымен күзетшілер билетпен өткізеді, келесі айналмалы есіктен сол билетті тексертесің. Онан қала берді ішке кірген соң...
тіпті фотоаппаратымды суретке түсіртіп тұрып тексерді ғой.
Әрі қарай




Бір кісі әйелі жуынып болғаннан кейін душқа кірейін деп жатқан кезде біреу есік қағыпты. Өзі баруға ерініп, әлгі кісі әйеліне «сен барып қарай салшы» деп өзі душқа кіріп кетіпті. Әйелі денесін сүлгімен орай салып, есікке жүгіріпті. Есікті ашса көршісі Боб екен. Мұны көрген Боб бірден: