Атаға xат немесе "анадай аялаған алтын адам"

«Мен оны қатты жақсы көремін. Мен оның мінезін, сақалын, исін, бәрін-бәрін жақсы көремін. Неге дейсіздер ғой, өйткені, атам мені сәби кезімнен бағып-қағып өсірді. Құйрығына шейін жуып, мәпелеп, еркелетіп, сұрағаныңды беріп, алғаш әріп танытып, оқу-білім үйреткен адам қалайша маған ыстық болмасын, қалайша қымбат емес, әрине, ең жақын адам сол» деп жазыппын 2007 жылы күнделігімде. Бұл кезде жасым небәрі 12-де еді. Бүгінде өткен күннің еншісінде қалған күндерді еске алып, езу тартып отырғаным бала десе жібіп тұратын жүрегінің кеңдігі, есіл еңбегі мен еңгезердей ердің ерлігі.
Мен бақыттымын, екінің бірі, егіздің сыңарына емешегі үзіліп, ертелі-кеш қорғаусыз қалдырмаған еркек атаулыны көрмедім, бар болса, бірен-сараң. Самайына ақ түскен сақалды шағында ананың орнын басқан абзал адам өзіңдей-ақ болсын! АТА!
Ананың мейірімі…
Ананың аялы алақаны…
Ана махаббаты, жан жылуы, шапағаты, ананың ақ сүті деп жатады, жалпы ана Алладан кейінгі сый-құрметке лайық екені ақиқат… Алайда, анадан артық болмаса, кем түспейтін бір жан бар… мен үшін… Ол менің қорғаным болса, мен қанатының астындағы қарлығашпын, биік тау болса, баурайында жатқан бөктерімін… Тіпті, ол теңіз болса, тамшы болуға әзірмін. Бастысы, біз біргеміз. Шіркііін, мына дүние жылжымай, бір орында тұра бергенін қалаймын… сіз барған жерге бірге барып, сіз ұйықтасаңыз бірге ұйықтап, сіз оянсаңыз бірге оянып, намаз оқығанда жайнамазында күтіп отыратын, дәретханаға шыққанда жанында тұратын Жазеркең болып қала берсем… Бұл тек бала күнгі арманым емес, ата! Әрине, менің де бой түзеп, алаштың ардақты азамты атанғым-ақ келеді. Дегенмен, менің қуанышымды сіздің көргеніңіз керек маған… Сол сәтте сіздің «менің балам» деп көкірегіңізді қуаныш кернеп, кеудеңізді көкке көртергеніңіз мен үшін мәртебе! Ал мен… ал мен есіміңізді ел аузында жаттатып, атыңызға кір келтірмей, абыройыңызды асқақтатқанда маңдайымнан искесеңіз жетеді.