Шөл

Гүл шықпайды белге де,
Бұл жерде жоқ көл неге?
Қанша қатал болғанмен,
Тіршілік бар шөлде де.

Күн де қанша төксе нұр,
Шықпайды ешбір ексе гүл.
Шөл далаға өседі,
Тек төзімді сексеуіл.

Топырағында торқалы,
Құлан ғана жортады.
От қарымас тұяғын,
Құм даланың тарпаңы.

Жазық па жоқ шеті, ені,
Не құмдардың етегі…
Бұл шөл дала бағзыдан –
Ақбөкендер мекені.

Бұл жерде жоқ ну алап,
Бірер тамшы су – азап.
Күнге қақтап қанатын,
Осында жүр Дуадақ.

Шөлден тауып тұрағын,
Мекені боп құба құм.
Кесіртке де көтерген,
Табиғаттың сынағын.

Сағым арбап көзіңді,
Ұмытасың өзіңді.
Шөлдегі осы тіршілік,
Шыңдай түсер төзімді.