МЕНІҢ АТЫМ ГУБКА

7-сынып болу керек, ол кезде N136 Т.Жүргенов атындағы қазақ орта мектебінде оқимын.
Сыныбымды ерекше жақсы көрдім. Өзімнің көп сөйлейтінім мен кішкене әзілқойлығым, оған қоса сабаққа деген еңбекқорлығым да әсер етті ме, сыныптағы балалармен тез тіл табысып кеттім. 9-сыныпта басқа мектепке ауысып кетсем де, оларға деген көзқарасым ерекше болды. Соның әсерінен 11- сыныпта қайтадан барған едім.
Сыныптағылармен күнде бір қызық нәрсе шығаратынбыз. Әйтеуір әзілмен қағытып, мазақ қылып, бір-бірімізге тиіспесек жүре алмайтынбыз. Сабақты жарыса оқып, үнемі əңгіме айтып, сырласатын ерекше бір құрбым болды. Бір күні ол маған мені үйдегілер қалай еркелетіп атайтынын сұрады. Мен тізіп айтып бердім: Губаш, Гулбар, Баршын… соңында әжемнің қойған ерекше есімі «Губканы» да айттым. Әлгі сыныптас құрбым ішек -сілесі қатып күлмесі бар ма. Қызық естілген ғой әрине. Сонымен не керек, бұл есімім сол күні-ақ бүкіл сыныпқа тарады. Онсыз да қызық керек сыныптастарыма бұл да мазақтың бірі болып табыла қалды. Содан бері мені «Губка»деп атайтын. Жә, бұл бұл ма, тек атап қоймайтын еді ғой. Құдайы беріп, тақта сүрткішіміз де губка болды. Сыныптағы бір бала әр тақта сүрткен сайын губканы олай мыжғылап, былай мыжғылап мені әжуалайтын. Әрине, мен оған шамданатынмын. Бірте-бірте мазақтарына да етім үйреніп кетті. Сол кезде «Губка боптың» дәурені жүріп тұрған кез. Онымен де мазақтаудың түрлі тәсілдері табыла қалатын.
Тегінде әжем бұл есімді менің кішкентай кездегі жұмсақ мінезіме қойған еді.