Өтеді уақыт қас қағым

Өтеді уақыт қас — қағым,
Ақтардым өмір астарын.
Есіме тусип жас шағым.
Жырыма айырбастадым.

Қазбалап өмир қатпарын.
Ызғарын, ыстык аптабын.
Еске алсаң өмір қас — қағым,
Түнермесін тек аспаның.

Тұңғиык ойдың тереңі,
Болады кейде керегі.
Сезімім соған сенеді,
Ақылға ойым ереді.

Істеппін кеиде сан қылық.
Жүріппін журтты таң қылып.
Болыппын кейде әңгүдік,
Сонан сон көрші жанды ұғып.

Уақытым өткен түсімдей,
Ойлаған ойым ісімдей.
Қаламын кейде кісіңдей,
Өзімді озім түсінбей.