Мен білем, көктемің келеді

Жасылға оранып желегі,
Мен білем, көктемің келеді.
Көк аспан сол жылы көктемде
Шуағын өзіңе төгеді.
Ал қазір мен саған жыр жазам
Белгісіз боп келген дерегі.
…Кейде шын тиеді көмегі
Жазылмай қалса ақын өлеңі.
«Сөздер көп, асықпа,
Себебі,
Оны айтпау еш мүмкін емес боп
Тұрғанда ғана сен айтқайсың»
Высоцкий осылай деп еді.
Ал ол бос сөйлемес ер еді.
Ой мейлі, артығы, не кемі,
Қолымнан жыр жазу келеді.
Ал сенің келеді қолыңнан
Сол жырдың бола алу себебі.
Менімен, болмаса не менсіз,
Бәрібір көктемің келеді.

Ұқсатпай сені ешбір жанға да
Қараймын шынымен таңдана.
Бір келіп, бір келмей қаласың
Келем деп айтқанмен қамдана.
Негізі, өтірік айтпайын
Сені ойлап тұрам деп таңда да,
Қинады мені деп жан жара,
Есіме абайсыз салады
Үнемі сені деп бар қала.
Жоқ, ондай сөз күтпе өзімнен.
Бір суық, бір жылы сөзімнен
Еш сезім алмайсың аңғара.
Мысалы, білмеймін мен, міне,
Айтпауға болмас сәт келді ме,
Бірақ та айтамын сонда да.

Жыр жаздым біраз сыр шертіп мен,
Бұл өлең — жеребе мен тіккен,
Біртүрлі шындықпен осындай
Біреудің жүрегін елтіп пе ем?
Бірақ та сен мұнан таппайсың
Дәмелі сөздерді ентіккен,
Әдемі сөздерді сен күткен.
Мен сені сүйем бе, жоқ әлде,
Оны да білмеймін мен тіптен.

Ертерек, жиынды жерлерге,
Есімде, мен кіріп келгенде,
Айтылған сөздерге бас изеп,
Күлімдеп отырдың сол жерде.
Әрине, түстің сен көзіме,
Сол бейнең ұнады өзіме
Мен сені ең алғаш көргенде.
Бір көріп ғашық боп қалуға
болады дегендер шерменде.
Сондықтан мен мүлде сенбеймін
Шын сүйдім дегенге мен демде.
Бірақ та жүз қалды жадымда,
Бірақ та із қалды кеудемде.

Әрине, өзгеден ерексіз.
Әрі аңғал, әрі шын зерексіз.
Басыңыз изеліп өзінен,
Күлесіз себепті-себепсіз.
Ренжіме, еңсеңді түсірме,
Мен көрген қыздардың ішінде
Ең сұлу қыз да сіз емессіз.
Бірақ та сен барда олардың
Бірі де маған еш керексіз.

Өзгенің, шыны, жоқ керегі.
Ал саған тағдыр бақ береді,
Тамаша қыздың сен сияқты
Жасылға оранып желегі,
Мен білем, көктемі келеді.