Баламмен диалог

Жұмыс барысында іс-сапарға көп шығамын. Мынау сол сапардың ішіндегі сорақысы болар, елден үш жылға кеттім. Әрине келіп кетіп тұрамын ғой.
Далада жүріп, үйдің амандығын біліп телефон соққанда балдармен де сөйлесемін.
…
— Қане балдарға берші
-Қазір

-Әллө, Коси (Сендер де, балдарыңды еркелетіп қызық атайтын боларсыңдар, иә)
-Алье, паппа! Қайдасың?
-Алматыдамын ғо
— Ааа, ия, ия. Қашан келесің?
— Келем ғо (Қашан деп айтайын үштегі балаға)
— Ааа, ия, ия, маға ойыншық әкел ия, давай сау бол! (телфонды тастап жібереді)
Болды осымен бітті, қайта теріп, үйдегілермен қайта сөйлесіп жатамыз. Кешегі диалог басқаша болды.
Телефонға келгенде әдетімше
-Әллө, Коси
— Паппа, Ассаумакім!
— … (менде тіл жоқ), үпит сүпид деп сөйлестік, бірақ ойым басқада болды.
Өзіміз даладан келгенде біреудің баласына -Ассаумайкім, қайда?- деп, не, үйге кісі келгенде балдарға -Ассалау, бер- деп жатамыз ғо. Бірақ өз баламмен осылай сөйлесем деп ойламаппын.