Стақандастарым. Қанымай апай.

… Мәсуакпен тіс пастасын тіпті өңешіме жағып-жағып алдым. Болмады. Қойма меңгерушісі Қанымай апай:
-Әлі ұрып тұр иісі құрысын! Айтып тұрмын ғой: ұйықтап ал, қалған жұмыс қалды енді! Арақтың иісі нервіден де қатты шыға беред, білесің бе!

«Арақтың иісі нервіден де қатты шыға беред». Лібәдтің, жынды теория ә? Шынымен солай сияқты нақ! Кемпірдің білімі жаман емес!

Кеше жұмыстан өз аяғыммен кетіп, таңертең біреулердің аяғымен жетіппін. Дәнекерші Сағидың, мені машинадан тура иығына салып алып, қойманың ішіне әкеліп, керуертке лақтырып тастап:
— Мынау тұрғасын 150 грамм құйжівер де, жұмысына қарай қуып жібер Катя! Шығарып жіберед әйтпесе, келмей жатып қуып жіберер! — деп, ақша ұстатып кеткені елең-алаң есімде.

Бірдеңе қылып есімді жисам, паһ шіркін, стол жайнап кетіпті: ЗИЛ-дің поршенінен жасалған ыдыста — салат, солидол бөшкесімен әкелінген екі текшметр су, мұқалған болгарка қайрағының үстінде —
құйрық май.

— Тұрдың ба бейшара? — деді Қанымай апай.

— Аха — дедім мен құлықсыз.

Қанымай апай жәшіктердің бірінен токарь станогының патрондарын алып шықты да, өзіне 100-дей, маған 150 граммдай құйып кеп жіберіп:
— Ал кеттік! — деп, қағып салды да, әк салынған шелектің қақпағын ашып жіберіп, иіскеп-иіскеп алды. Мен де қарап қалғам жоқ. Басып кеп жібердім.

Аз-мұз үнсіз отырдық. Бір кезде Қанымай апай:
— Қалай, барды ма? — деді.
-Жоқ…
-Кел онда! — деп, тағы қайталап жіберді…

Қанымай апай дәнекерші Сағидың көңілдесі екен. Адам айтса қатал тағдырын еске түсіріп, оның үстіне жазу — миға жасаған қиянат болар, өмірден түңіліп кетерміз нақ, жазбайм. Бірақ Сағи айтып бергенде еңкілдеп жылауға шақ қалдым. Әуелде әйел адам үшін ерсі көрінетін тартжіверетін әдетін, өмірбаянын естіген соң кешіретін болдым.

Үшеуміз де жұмыстан қуылғанша іштік. Мықытымыз дегенмен: 5 ай шыдаппыз лібә…

* Иллюстрация: Василий Шульженко