Шырғалаң сезім...

Эгоитспін… Өзіңді бақытты қылуға талпынбаппын. Сағынсам — кездесіп, сағынбасам — көруге құштар емес екенімді тіке айттым. Құшқың келген сәттерде қалай шыдап жаттың екен…

Қызғаншақпын… Өзімнен өзгенің көз қиығына ілікпесін деп жүріп, қаншама қысым көрсеттім. Достарыңнан біршама алыстап кеттің, сезем… білем.

Уайымшылмын… Біреу қабағыңды шытуға себепші боп қалмас па екен, жаны жабырқап қалмас па екен деген ойлармен жиі арпалысамын. Қарның аш қалмасын біле тұра, жиі сұраймын. Ал, сен үнемі күлесің.

Секемшілмін… Жанымнан жырақтап кетпесіңді жатқа білсем де, сезіміңнен селк ете түсем кейде. Аяқ асты ғайып боласың ба деп…

Суықпын… Оттай лапылдап, алаулап жеткен сағынышың мен сезіміңе сан рет су сепкем. Себепсіз…

Еркемін… Менің дәл осы қалпымды сен сияқты ешкім көтере алмас. Алдыңда армансыз еркелей алам. Сен еркелігіме ғашықсың.

Нәзікпін… Нәзіктігім сақталсын деп, қиындықтан қалқан боп қорғай аласың. Сенем…

Жігерлімін… Жан жарасын жанарымнан сездіртпеуді үйрендім.

Сабырсызбын… Сен жанымнан табылмасаң, телефоныңа тыным бермеймін. Қолың тимесе де, бір иіскетіп кетуге міндетті сияқты көремін.

Түсініксіз сезімім бар… Сен мені түсінуге тырысасың. Ал, мен — жоқ.

Бақыттымын… Бақытсызбын… Себебін білсем, бақытымды еселеуге талпынар ем…

Сен маған керексің. Бірақ, сені сүймеймін…