Сиязбай Пазылфеши. "Күлдік"

---

Қаламхеріміздің «Сиязбай» деген есімі ерекше де оғаш көрініп тұрған шығар сіздерге, херметті охурмандар. Ендеше, атын әкесі қойыпты. Съезден съезге делегат болумен өмірі өтіпті деседі жарықтықтың.
Ал Сиязбайдың өзінің қайғылы тағдырын жауларымызға тілейміз. Иә, тап солай: жауларымыздың жазбасы еш жерде жарық көрмей, қатағалсын!
Соңғы рет редакциямызға өткен жылы таңертең келген екен. Редактор:

— Мынау жуындыны жазған өзің бе? — депті.

Орысқол редакторды бірдеңе түсінбей тұр деп ойлаған Сиязбек:

— Аға, «произведение» — «жуынды» емес, «туынды» деп аударылад! — деп ыржалақтаса керек. Сонда редакторымыз:

— Дұрыс түсіндім ептібайымайд: жуынды деп тұрмын мен мынаны! — деп, көттен бір теуіп қужіверіпті.

Бүгін сол — редакторымыздың тасына дейін күйдіріп, барлық жеріндегі шаштарын тік тұрғызған шығарманы ұсынуды жүн көріп отырмыз. Шешесстің.

---

Күлдік

Бастық кіріп келд. Келді де: «Менің орныма қыз кіріп келгенде ғой ә, жайнап қоя берер едіңдер!» деді де, күлді. Біздер ду күлдік.

Сосын бухгалтер де келді. «Менің орныма қыз кіріп келгенде ғой ә, жайнап қоя берер едіңдер!» деді де, күлді. Біздер ду күлдік.

Одан кейін бас инженер жолай соғып кетті. Ол ештеңе демей, жәй, күлді. Біздер ду күлдік. Марк Домақұлы болса, тіпті шалқасынан жатып күлді.

Сөйткенше түскі тамақтың уақыты да болды. «Осы біздің асхана жыл сайын бес теңегеден қымбаттатып отырад білдірмей. Мен жұмысқа тұрған жылы самса 70 теңге еді, қазір 100 теңге» деп қалды инженер. Барлығымыз жамырай күлдік. Марк та күлді.

Асханаға бара жатып бара жатып, холлдағы айнаға бір қарап алдық та, күлдік. Асханаға кіріп едік, Марк аспазға: «самсаңыз ұрғашы күшіктен болса жемейм, маған — еркегін» деді. Аспаз күлді. Біз де күлдік.

Бас инженер тамақтың ақысын төлеуге қалтасынан ақша шығарып еді, арасында ресей рублі жүр екен. «Орыс жаман дейсіз, бірақ ақшасынан қашпайсыз ә?» деп қалды Марк. Бас инженер күлді. Біз де ду күлдік. Бас инженер күліп алып:

— Енді… ақша ол ақша ғой шіркін қашан да… — деді қиялдана. Марк күлді. Бәріміз ду күлдік.

Көңілді күн болды негізі. Айтпақшы, кешке үйге келе жатқанда сингайлық сексендер шығып, «миллион демейміз, бірақ бес мың тастап кетсең — мұрның мен бетің орнында қалад!» деді. Мен күлдім. Олар болса:

— Пәтағыма күлесің бе, ептібайымайд бұтақбас, тігейін деп тұрғанымызға сенбей тұрсың ба не? — деді жағамнан алып. Мен езуімді жия қойым. Бірақ бір қой сабап кетті.

Үйге келіп, айнаға қарасам, беттен дым жоқ, бірақ жымиып тұр екем. Білә, білә, мен дегенмен ауру сияқтымын…