Жетім көрсең жебей жүр....

Кеше жетімдер үйіне барып қатып қалған жүрегімді жібітіп қайттым. Жағдайлары жақсы, әрине материалды жағынан. Ал моральді жағына келетін болсақ екі ойлы болып қаласың. Бір жағынан жақсы деп ойлайсың, қасында достары бар, апайлары(воспитатели)жаман емес сияқты. Екінші жағынан бәрі жақсы болса «сен менің папам(мамам) боласың ба» деп сұрамас еді деп тағы ойланасың. Материалды жағы жақсы дейтінім сол жерде болған уақытта байқағаным оларда бәрі бар секілді, футбол ойнауға формалары толығымен бар, бутцы, гетры, форма.
Мынау ФБда алдын жазған постым:

Бұл жігіттің есімі Мухаммед. Жасы тоғызда. N3 жетімдер үйінің баласы. Қазақтың баласы. Осыдан үш ай бұрын осы жетімдер үйіне көмек көрсетуге жиналып едік. Сондағысы шын мәнінде ол мекеме біздің қаражатымызға мұқтаж емес еді, оларға барып бір көңілдерін аулап осы балақайлардың көңілін көтеріп ойнатып қайту… Қысқаша айтқанда мынадай күлкіні көру. Сол кезде біз бұл балалар үйіне кіре алмадық, қасындағы мүгедек және ауру балалар үйіне барыппыз. Қателескенімізді айтпадық, тек алып барған заттарымызды тарту етіп қайттық. Айтайын дегенім осы балақайлардың қасына барып жүректеріңізді жібітіп қайтып тұрыңыздар. Өйткені мына бірін-бірі жұлып жейтін заманда жүрегіміз тасқа айналған, естен шықпасын!

Бұл жігіттің менде суретінің пайда болу себебі: Біз «жастар маслихаты» ҚБнің өтінішімен оператырымзды жіберген тұғынбыз әлеуметтік ролик түсіру үшін, сол кезде түсіріп алынған фото…
Барып қайтқаннан соң қойылған пост:

Балалар үйінде болдық бүгін. Естеріңізде ма мен алдыңғы посттарда Мұхаммед деген жігіттің суретін қойғанмын?! Ал міне енді өзімен таныс болыңыздар. Әр апта сайын осылармен ойнап, көңілдерін көтеріп, әр түрлі шаралар ұйымдастырып жүрген Жандос Қалтаевқа рахмет айтқым келеді… Шынын айтқанда екі ойлы болып қайтасың, бір жағынан қуанасың балақайлардың көңілін көтере алғанымызға, бір жағынан ызаланасың, бәрін өзіңмен бірге алып кеткің келеді бірақ шамаң жетпейді. Ешқандай қаражат жағынан көмек керегі жоқ, тек қана көңіл керек. Еркелететін адам керек, ата-анасындай бола алмайтын шығар бірақ бұлар соған құштар. Өздерінің әкесіндей немесе ағасындай болып кеткен Жандосқа таласып жатыр, айтатындары «менің бірінші папам болды» дейді… Жалғыз бармадық, біраз адамдар болды, блоггерлерде бар, кәсіпқой футболист де бар арамызда. Дәурен Кенжебектің қолынан бір кішкене балақай ұстап алып жібергісі келмей шамалы уақыттай ұстап тұрды кейін келесі аптада келем деген сөзін алып қана барып жіберді, бірақ «сен алдап кетесің ғой» деген сөзді ғана айтты да қасымыздан кетті… Мен сөзбен сезінген сезімімді жеткізе алмай тұрмын, оны тек көзбен көріп жүрекпен сезу керек.