Өмірімдегі ең күлкілі күн
Бұл менің студенттік кезімде болған жағдай. Сабақтан шығып, орталық базарға бет алған бойым. Көзімде күннен қорғайтын көзілдірік. Керім болып келе жатырмын. Содан автобусқа мінгенімде жаңағы көзілдірікті шешіп қойдым. Орталық базарға жеткенде көліктен түскен бетте жаңағы көзілдірікті тағып алдым. Сонымен келе жатырмын. Базар болған соң адам көп, ығы-жығы. Алдымда келе жатқан адамдар маған бір түрлі жымиып қарайды. Содан көзімнің ауырғанын сездім, бірақ күндегідей ғой, күні бойы тақтаға қарайсың, көзілдірік сорып тастаған шығар деп, мән берген жоқпын. Байқаймын кейбіреулері күледі, сыбырласып бір-біріне мен туралы айтып жатқан сияқты. Үстіме қараймын, бір жерім ашылып келе жатқан шығар деп, жоқ, бәрі дұрыс. Сонымен базарды аралап, үйге қайтайын деп, газельге міндім. Орын бар екен, отырдым. Жаңағы күннен қорғайтын көзілдірігімді шешсем, мәссаған, бір әйнегі түсіп қалыпты. Енді күлейін десем жағалай адам отыр, мынау жынды ма деп ойлар деп өзімді әрең ұстап отырдым. Содан үйге жетіп, мамама айтайын десем, күлкі өлтіріп бара жатыр, күліп жатырмын, айта алмаймын. Бастаймын да, сөзімді аяқтай алмай, күлем жатып алып.
Сіздердің де осындай жайттарға душар болғандарыңыз бар шығар, бөлісе отырыңыздар, бірге күлейік!
Сіздердің де осындай жайттарға душар болғандарыңыз бар шығар, бөлісе отырыңыздар, бірге күлейік!
мен де студентпін. арқамда рюкзак. троллейбусқа кірдім де, бірнеше аялдамадан кейін басқа троллейбусқа ауысатынымды мұткетіппін. сүйтіп, мен шығатын аялдамадан енді жүре берейін деп жатқан кезде, атып шығам дегенде есік жабылды да, арқамдағы рюкзагым ішінде, өзім сыртында қалып кеттім. троллейбус орнынан жайымен қозғалып жүріп бара жатыр. онымен бірге мен де ілініп кетіп барам. адымен артқа қарай жүгірдім де (енді трекең дедектетіп әкетіп бара жатса), троллейбус қатты жүре бастаған кезде аяғымды көтеріп алдым. соның бәрі әп-сәтте болып жатыр. аялдамадағы адамдар маған, ал мен рюкзактан қатты ұстап алған күйі оларға аянышпен қарап, троллейбусқа ілініп кетіп барам. бір кезде біреулер ішіндегі айтты ма, троллейбус ақырындап тоқтады да, есік ашылып, мен түк болмағандай, рюкзагымды арқалап кете бардым. аялдамадағы адамдардан ялғанымнан басқа аялдамаға барып отырдым басқа троллейбусқа…
алматыда өнер жұлдыздарымен концерт болп жатқан. бір атақты өнер иесі, әйел адам өзі, әнін айтып болып кетіп бара жатқан сахнадан. сол кезде мақпал жүнісова шығып келе жатты сахнаға. жаңағы әйел адам пердеге сәл қалғанда сүрініп құлады. зал тып-тыныш. ана кісі төрт тағандап құлады да, басы алдына қарай солқ ете қалды, шаштары да сүйтті. сол төрт тағандап тұрған күйі артына жалт қарап жатыр. сол кезде адамдар күліп жіберді. мақпал боса домбырасын күйге келтіріп тұрды ма, түсінбей қалды басында не болғанын. бір кезде ана кісіні біреу ар жақтан тұруға көмектесіп жатқанын көріп, «еее ондай-ондай бәрімізде де болып жатады» деп, әнін бастай берді...))
Маңғыстауда жүргенде болған еді…
жасым он үштерде болу керек. көшеде мини юбка киген тәтелер (бізден бірнеше жас үлкен қыздар ғой) келе жатса, өтірік аяқкиіміміздің бауын байлап жатқан сияқты отыра қалатынбыз. қыз жанымыздан өтеді, ал біз аяқтарды тамашалаймыз.
бір күні көшеде келе жатсам, қарсымда мен жаққа қарай қысқа юбка киген бір қыз келе жатыр. отыра қалып, кроссовкамның бауын байлап жатырмын,
өтірік шешіліп кеткен сияқты. күтіп отырмын-күтіп отырмын, жанымнан қашан өтер екен деп. бауымды екі-үш рет босатып, қайта байладым. шыдамым таусылып, басымды көтеріп қарасам, ана қыз көшенің арғы бетінде кетіп бара жатыр. маған жетпей жолды кесіп өтіп кеткен екен.Мектеп оқитын кезім ғой, сабаққа бір емес бірнеше рет сумкамды ұмытып кетіп сумказысыз барған кездерім көп. Ол ол ма, тіпті сумкамды мектепке тастап кеткен кездерім де болған.)) Дене шынықтыру сабағында байқамай киіміңді теріс киіп алып… еске түссе көп екен.)) Осыдан біраз бұрын ғой деймін, шаштаразға баратын боп спорттық үлгіде киініп алып, аяғыма үй ішінде киіп жүрген туфлимен кетіп қалыппын. Шаштаразға барғанда бір-ақ білдім, кезек күтіп отырып аяғымды әрлі берлі ойнақшытып отығнада ғана байқаппын, қысылғанымды-ай, шашымды жөндегенім жөндегендей болмады, аяғымды жасырам деп...)))
7-8 сыныптарда болса керек биологиядан ашық сабақ болып жатты. Артта завуч, организатор дегендей толып отыр. Мен екінші қатардың бірінші партасында отыратынмын. Бұрыннан әдетім, аяғымды айқастырып, үстіндегі аяғымды сермелеймін де отырамын. Мұғалім тақтада сабақ түсіндіріп тұр. Сол кезде қалай екенін білмейім туфлиім аяғымнан ұшып, сырғып барып тақтаның алдынан бір шықты ғой
Содан бір күні әдеттегіше тікелей эфирге шықтық, әншейінде қарша борайтын смстер атымен жоқ. Беташар әніміз бітті, смс жоқ, содан өтірік смстерді бораттым. Ойдан «суырып салып»
ләмпішке дегеннің жаман сөз екенін жаңа біліп отырмын.Өз-өзіме минус қоя алмайды екенмін